Toet & Co: Gered door de waarheid …

Het Fido-avontuur van Toet werd spannender en spannender. Grootser. Meeslepender. Het was wachten op het moment dat één van de kleintjes hem leugens voor de voeten zou gooien. Of op zijn minst dikke duim. Het liep anders. ‘Tomorrow ochtend wai willen met jou mee gkaan wendelen. Wai wanne zie Fido!’ Nog sterker piepend dan normaal voegt Rozi hier aan toe, ‘Wij willen zijn drie koppen, zijn scherpe tanden, zijn enorme, bijna drakenklauwachtige klauwen en zijn hete adem waar de Vesuvius jaloers op zou zijn, ook zien.’

Toet gezicht staat op donderwolk. ‘Ze geloven mij niet,’ gromt hij. ‘Jij was er bij, vertel jij eens wat voor een monster die Fido is.’ Ik zeg niets. Kijk de muis alleen maar aan. Hij komt dichterbij, slaat zijn pootjes om mijn nek en fluistert, ‘Alsjeblieft, help me. Zal het niet meer doen.’ Ik doe er nog steeds het zwijgen toe. Laat die muis maar eens zweten. Ik zie bij hem een lichtje opgaan. ‘Mevrouw Nicky kent Fido ook. Kijk maar hier.’ Hij wijst naar de reactie van Nicky op zijn avontuur. Zijn vriendjes, die voor het betere leeswerk echt afhankelijk zijn van Toet, geloven hem nog steeds niet. ‘Het staat er echt,’ bevestig ik Toets’ opmerking.

Nu gaat er bij mij een lampje branden. ‘Ik had Fido nog nooit eerder gezien,’ zeg ik, ‘en als mevrouw Nicky Fido ook kent, dan denk ik dat Fido en zijn baasje hier vorige week bij iemand op bezoek waren en zijn blijven slapen.’ Toet begint te knikken. ‘Ja, die meneer sprak een beetje anders dan wij. Ik dacht dat dat door de alkhol kwam, maar ik denk dat hij Amsterdams of Rotterknors sprak.’

‘Than wai pakken de time machine end go back in time to sunday morning last week.’ Rozi knikt. ‘Ietsjes eerder dan jullie gingen wandelen. Dan verstoppen we de tijdmachine, en verstoppen onszelf, zodat wij niet in de buurt van de drakenklauwen, drie kopen en Vesuvius adem hoeven te komen, en dan zien wij van een afstandje alles gebeuren.’ Toet kijkt bedenkelijk. ‘Deze tijdmachine is te groot voor jullie twee. Je hebt echt drie knuffels nodig om hem te besturen, en ik kan niet mee vanwege het tijdreizigerspara.. euh … dontax-effect.’ ‘We laten de shuttle wel thuis,’ piept Rozi gedecideerd, ‘bovendien is het maar een klein stukje. Dat gaat ons wel lukken.’

Zei ik iets over laat die muis maar zweten. Dat is gelukt. Dikke druppels staan op zijn voorhoofd. Nog even en hij is net zo nat alsof hij weer in de Maas is gevall .. euh…. gesprongen. Ik krijg medelijden met hem. ‘Dat reisje zal dan nog even moeten wachten,’ zeg ik gedecideerd en toon mijn meest groene gezicht. ‘De tijdmachine staat vol met water buiten, de planten hebben allemaal al natte voeten, en ik ga geen water verspillen omdat jullie zo nodig op stap willen. De gieter staat ook al vol, dus het water overhevelen kan ook niet.’

De twee kleintjes rennen naar buiten om mijn beweringen te controleren. Zelf schuif ik de lege emmer die nog in de kamer staat, uit het zicht. Teleurgesteld maar ook wel een beetje opgelucht, komen de twee kleintjes weer naar binnen. ‘Wai believe joe op jor weurd,’ bromt Moeltje. ‘Maar alleen omdat mevrouw Nicky Fido ook kent,’ piept Rozi. Toet haalt opgelucht adem. Hij is gered.

Gered door snelwerkende medewerkers van de waterleidingmaatschappij zodat al het voor de veiligheid getapte water niet nodig bleek en daarmee door de waarheid. En een beetje door Mevrouw Nicky.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje iss een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1998 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier dus min of meer illegaal.