Een subjectief begrip

12 reacties

Op zich heb ik weinig moeite met de Corona-maatregelen. Aan thuiswerken kan ik makkelijk wennen, boodschappen doen is voor mij nooit een uitje geweest, mensenmassa’s vermijden is my middle name en handen schudden vergeet ik nog wel eens en nu is er niemand meer die dat opvalt. Verder heb ik nooit een druk sociaal leven gehad dus… appeltje eitje, die hele intelligente lockdown.

Ondertussen weet ik dat ik minder kluizenaar ben dan ik ooit dacht. Dat ik inderdaad nooit veel sociale contacten heb gehad, maar dat mijn sociale leven nu wel op een heel erg laag pitje staat. Ik lig er nog steeds niet wakker van, maar mis het contact met de lieverds in mijn leven best wel. Van die gesprekken waarin je aan een half woord genoeg hebt. Even niets zeggen omdat daar gewoon ruimte voor is.

De afgelopen maanden heb ik zowaar weer wat mensen hier uit de regio gezien. Altijd op afstand, soms maar kort, maar altijd goed. Afspreken ging altijd gepaard met een zekere beschroomdheid. Wil de ander al afspreken in deze bijzondere tijd. Behoor ik tot de mensen waarvoor iemand een zeker risico aandurft. Daarnaast een beetje angstig want stel dat ik een a-symptomatische dragen ben. Je zou er paranoia van worden.

Een week of wat geleden appte ik met een vriendin en van het een kwam het ander. Durf jij weer af te spreken, vroeg zij. Ik zei ja, en vandaag reed ik haar kant op. Zoals de eerdere ontmoetingen met vrienden was ook deze ontmoeting in het begin wat onhandig. Geen knuffel of hand, maar zeker geen elleboog. Afstand kunnen houden maar toch iets te dicht bij elkaar zitten. Omdat we altijd zo zaten, en erop vertrouwen dat de ander jou niet nodeloos in gevaar brengt. We hebben gekletst, gewandeld, gegeten, koffie gedronken, stekkies uitgewisseld, met een handzwaai afscheid genomen.

Objectief gezien was deze ontmoeting niet noodzakelijk. Wat mij betreft is noodzaak een subjectief begrip. En subjectief gezien was deze afspraak vandaag, net als de toevallige ontmoeting zondag met een vriendin, de koffie afspraken met andere vriendinnen (om over het sushi-uitje nog maar te zwijgen) super noodzakelijk. Voor mijn gemoedsrust maar vooral voor mijn mentale gezondheid. Die heeft vandaag weer een enorme boost gekregen.

12 Comments

  1. Onze agenda is nog nooit zo leeg geweest. En soms zien we heus wel mensen, maar altijd gedoseerd en altijd alleen bij ‘fit zijn’.

    Like

  2. Gekke tijden. Ik mis ook weinig maar ik spreek wel met vrienden of familie af. Met afstand. Laatst op visite geweest bij zus en zwager van Frank. In de tuin op anderhalve meter afstand. De bloemen die ik mee gebracht heb, heb ik maar naar haar toe gegooid 😂

    Like

  3. Hier ook kluizenaars neigingen, maar ik zie veel mensen op het werk momenteel, weliswaar op afstand en met mondmasker, dus is de nood om af te spreken kleiner. Zie mijn zus en een klein aantal vriendinnen, ook met veel respect voor afstand en de regels. Maar ik begin nu wel de uitjes te missen. Het normale shoppen, sauna…..maar goed. Ik heb littekens op mijn longen van een longontsteking, kan het me niet veroorloven om besmet te raken met COVID-19;

    Like

  4. We zijn nog steeds voorzichtig en ik heb 2 afspraken afgezegd. Het idee, dat ik ga lunchen met een vriendin met COPD en ik ben niet ziek maar wel drager zoals jij ook beschrijft. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Maar ook van haar kant niet. Het zij zo, we bellen wel of videobellen (maar alleen als de ander dat heel graag wil, voor mij hoeft dat niet zo).
    Sterkte de komende tijd! Gelukkig ben je ook niet alleen, want mensen die alleen zijn hebben het zwaarder.

    Geliked door 1 persoon

  5. Hoewel ik ook sterke kluizenaarsneigingen heb, herken ik net als jij, toch het verlangen om soms mensen te ontmoeten.

    Ik vond het daarom bijzonder jammer dat mijn filosofiegroepje vanochtend niet doorging.

    Like

  6. Uit het diepst van mijn hart ben ik het met je eens: contact (ook, en misschien wel vooral & juist lichamelijk contact) is een van de belangrijkste noodzakelijkheden voor een mens (en voor dieren ook, trouwens). Mijn rok zakte gisteravond af toen ik Femke hoorde praten over dat ‘we nu echt geen contact meer moeten hebben met elkaar hoor’ – iets in die trant. Hoe on-menselijk ben je dan al geworden – als ze dit echt uit de grond van haar hart meent? Fijn dat jij je lieverds weer opzoekt, ziet en (inderdaad) ook geen elleboogstoot geeft. Dát vind ik iets om ziek van te worden…

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.