Oude mechanismes

21 reacties

Mijn moeder kon goed praten maar sommige woorden kreeg zij niet of nauwelijks haar strot uit. Bijvoorbeeld ‘ik houd van je’ of ‘ik ben er voor je’. In de gevallen dat deze woorden aan de orde waren, viel zij terug op non-verbale communicatie in de vorm van voedsel. Als wij jarig waren mochten we het menu kiezen (voor mij jarenlang friet met knakworst of een knapperig gebakken kippenpoot, later witlof, draadjesvlees al dan niet met stijve griesmeelpap met heel veel slagroom en ‘flesje’ toe) en als we verdrietig waren zei zij, ‘Neem maar een lekkere lange, warme douche, daar knap je van op’, kookte iets wat wij lekker vonden en schepte dan net een beetje meer op je bord dan ‘eerlijk’ was.

Het werd een ingesleten mechanisme. Voor mij zijn nu, 1000 jaar later, bepaalde etenswaar en een warme douche nog altijd verbonden met ‘houden van’ en ‘troost’. Zo staan friet en witlof regelmatig op het menu en geef ik soms toe aan de neiging even iets langer onder de douche te blijven staan. Niet omdat het nodig is, maar als een soort van onderhoudsdossering.

Andere levensmiddelen zoals knakworst (echte knakkende knakworst bedoel ik dan, niet de laffe dingen uit blik), griesmeel, slagroom en ‘flesje’ (een fruitige saus uit fles) zijn volledig uit mijn menu verdwenen. Omdat ik weet dat ze te ongezond zijn. Ik heb nog geen glutenvrije griesmeel gevonden, knakworst is (tegenwoordig) een chemische fabriek, flesje een suikerbom en slagroom te vet, en in de troostrijke hoeveelheid, voorzien van teveel lactose.

Ik schreef het al vaker. Weten en voelen zijn twee. Soms ervaar ik het leven als dusdanig oneerlijk, dat ik even terugval. Behoefte heb aan liefdevolle troost. Dan eet ik teveel chocolademousse met helemaal teveel slagroom. Of ik werk en aantal knakkende knakworstjes weg. Sta iets langer dan goed is voor mijn huid en het milieu onder een warme douche. Tegen de tijd dat ik niet meer misselijk ben, en/of mijn huid weer normaal oogt, is het verwerkingsproces begonnen en bezie ik de wereld al snel weer door mijn zondagskind ogen.

En soms heb je wat meer tijd nodig, werken oude mechanismes voor geen meter en resulteren slechts in misselijkheid en een gerimpelde huid. Burp.

21 Comments

  1. Geven en zorgen voor is óók liefde geven. Deze herinneringen geven je wellicht meer houvast dan “alleen” de woorden ik houd van je.
    Er is niets tegen om je zelf af en toe te verwennen, hoor!

    Geliked door 1 persoon

  2. Oh, mooie blog ❤ En herkenbaar voor veel generatiegenoten, lees ik. Mijn moeder heeft (geloof ik) ook nooit 'ik hou van jou' tegen mij gezegd, en ik zit me nu suf te piekeren op welke manieren zij dat liet blijken – want ze dééd het wel dat weet ik. Met complimenten over van alles en nog wat, denk ik. Vanuit haar minderwaardigheidsgevoel, want háár moeder uitte zich alleen maar negatief over haar… Dat had dan weer tot gevolg dat ik haar complimenten vaak weg woof en daarmee mezelf weer 'minder' maakte dan ik ben… rare cirkel. Zit een blogje in 😉 Dank je wel voor jouw mooie overdenkingen en inspiratie!

    Geliked door 1 persoon

  3. Bij ons idem dito. Al kan ik me niet herinneren dat we troostvoer kregen. Heb er nog een conceptlog over staan. Die komt nog wel een keer voorbij. Hopelijk ben je inmiddels helemaal jezelf.

    Like

  4. Mooi dat deze manier ook zoveel vertelde.
    Vroeger ook weinig ‘ik houd van jou’ bij mij thuis. Maar dat het er wel was, was evident. Nu vertellen we het elkaar regelmatig. Maar uiteraard nog niet te vaak ;-).
    Ik heb dat in mijn gezin wel anders aangepakt nu. Ik zeg het vaak en ook fysiek knuffel ik nog steeds de meiden. Dat heb ik vroeger wel gemist.

    Geliked door 1 persoon

    1. Andere tijden en zo… En ergens moet verandering beginnen. Hij is nu groot, maar soms knuffelen we nog. En anders zijn er de veelzeggende ‘bijzondere’ momenten …

      Like

    1. ‘k weet niet hoe het echt heet. Staat in de winkel vaak bij de bakspullen. Vroeger alleen in aardbeien of kersenvariant. Dunner dan sjem. Dikker dan sap. Net zo zoet. Sorry…

      Like

        1. Niet dat ik het zelf ooit in huis heb gehad. Ik vind dat spul ontzettend smerig.

          Like

  8. Wat een mooie blog, ik weet dat mn oma zo ook was. Warme chocomelk, boterhammen met gebakken ei. Maar haar aanwezigheid troostte vooral. Net zoals mijn stiefvader dat kan door er gewoon te zijn.

    Geliked door 1 persoon

  9. O, herkenbaar.
    Als wij (een gezin met 4 kinderen) ziek waren, dan kregen we een lading snoep naast het bed. Als we verdrietig waren, een zak snoep.
    Mijn ouders zeiden nooit dat ze van ons houden.
    Tegenwoordig als ik me niet lekker of verdrietig voel, dan is chocolade mijn grootste vriend en als ik kwaad ben of gefrutseerd: chips.
    Gelukkig heb ik mezelf aardig in bedwang, maar zo nu en dan laat ik me gaan.

    Like

    1. Mijn moeder was meer van de gekookte dingen en maar zelden snoep., Misschien omdat mijn vader, broer en ik vooral vreetberen zijn,

      De chocolade en chips herken ik tegenwoordig wel een beetje.

      Like

Reacties zijn gesloten.