… en van Evi

In eerste instantie wilde ik de schuld volledig bij Evi leggen, maar dat is en niet eerlijk, en niet waar. Ik kocht mijn eerste mobiele telefoon aan het eind van de vorige eeuw. Ver voordat Evi wist wat een app was, en dat je er een leuke boterham mee kunt verdienen. Met mijn eerste mobiel heb ik een jaar of vijf gedaan. In die tijd werd een mobieltje alleen gebruikt om te bellen en te sms-en, dus dan kon dat gewoon. Lang meegaan, bedoel ik.

Ik besloot in 2004 zelf dat ik een toestel wilde wat meer kon. Mailen leek mij wel handig. Daarna kwam er eentje met een touchscreen en tegen de tijd dat ik dacht, ja maar, dat ding is toch vooral om te bellen, was het te laat om een stap terug te doen. Want mobieltjes waarmee je alleen kunt bellen (en SMS-en) hebben geen camera en geen mogelijkheid om What’s App te installeren. Bovendien ben ik een klein beetje een gadget-gek.

Goed. De steeds luxere telefoon is dus mijn eigen schuld. Het feit dat ik ooit een fitness app op mijn telefoon installeerde komt door Evi. Zij had zo’n fijn trainingsprogramma. De app trainde niet alleen mijn hardloop spieren, maar ook mijn registratie drang. Tot ik met Evi aan de slag ging interesseerde ik mij niet voor stappen, kilometers, gemiddelde snelheid en calorieën. Ik ging gewoon een stukkie wandelen.

Na Evi kwam Runkeeper, na Runkeeper BellaBeat, na BellaBeat Google Fit en 100.000 andere apps. De meeste verdwenen net zo snel van mijn telefoon als dat ze geïnstalleerd werden. Alleen BellaBeat (inclusief armband) Google Fit bleven terugkeren. Net voor de zomervakantie verdween de armband en bijbehorende BellaBeat app de kast in. Het voordeel van een armband is dat je niet constant je telefoon bij je hoeft te hebben om je stappen te tellen. Het nadeel is dat je nooit meer aan je stappenteller kunt ontsnappen.

In de wetenschap dat ik normaal gesproken meer dan voldoende beweging krijg, bleef alleen Google Fit. De dagen dat ik mijn dag doel niet haalde, deerde mij niet want ik wist, niet elke stap wordt geteld. En toch… merkte ik dat ik steeds vaker de telefoon meenam. Ook voor van die onnozele zaken als het vuilnis wegbrengen. Ik ben geen voorstander van registreren om te registreren. Vandaar dat Google Fit sinds vandaag niet meer op mijn telefoon staat. Ik wandel weer au naturelle. Ik heb Google Fit namelijk niet nodig om mij te vertellen dat mijn tempo te hoog ligt. Dat doet het pijntje tussen mijn schouderbladen wel. 😉

NB. A.s. vrijdag staan een ECG en de fietstest op het programma. Duimen jullie mee dat Corona geen roet in het eten gooit?