Bewustwordingsprojecten

13 reacties

Ik deed voor het tweede jaar op rij mee aan Slow Fashion Season. Omdat de wereld rond de start van deze ‘challenge’ net uit een al dan niet intelligente lockdown kwam, werden de spelregels iets aangepast. Mocht je in 2019 drie maanden lang geen nieuwe kleding (dus wel tweedehands) kopen, dit jaar mocht je naast tweedehands kleding ook je toevlucht nemen tot lokale winkels waar duurzame kleding werd verkocht.

Terugkijkend op de challenge van dit dit jaar vraag ik mij af waarom ik er ïberhaupt aan mee heb gedaan. Ik heb een redelijk minimalistische garderobe en koop vrij weinig kleding. Dus waarom zou ik het mij dan ook nog eens drie maanden per jaar extra lastig maken? Hoewel. lastig? Dankzij de uitbreiding van de regels heb ik aan het begin van de zomer toegegeven aan de drang om een paar nieuwe jurkjes en t-shirts te kopen. Lokaal en van een duurzaam merk. Dat laatste hoop ik tenminste want ik vind dat hele nieuwe duurzame kleding kopen lastig. Is de fabrikant van de kleding duurzaam bezig, blijkt het stof uit een foute fabriek te komen. Zoiets.

Dat was de enige uitspatting en tegelijkertijd het enige moment waarop ik ook maar enige koopdrang heb ervaren. Ik heb dit jaar dus meegedaan aan een challenge die geen challenge bleek.

Van de week zag ik een nieuwe challenge voorbij komen. Van november tot en met januari geen overbodige spullen kopen. Ik heb besloten deze challenge aan mij voorbij te laten gaan. Ik heb het impuls aankoop principe bijna mijn lijf uit. Vraag mij bij elke mogelijke aankoop 100.000 keer af of ik het echt nodig heb, en wanneer ik dan na maanden denken besluit dat ik het echt echt echt nodig heb en ik ga naar de winkel, besluit ik daar ter plekke dat ik het niet nodig heb, want dat ik het anders wel eerder had gekocht.

Dat overkwam mij van de week toen ik bij de keukenmachines stond te kijken. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik die winkel niet binnen was gelopen om naar keukenmachines te kijken. Ik ging voor een wok/hapjespan die geschikt is voor inductie. Die heb ik gevonden en gekocht (en dat had ik veel eerder moeten doen, wat een genot een pan waar ik royaal in kan spaaien zonder dat alles op de kookplaat eindigt) maar ondanks dat ik in een kooplustige bui was ben ik bij de keukenmachines niet verder gekomen dan kwijlen in mijn mondkapje. Dat was mij vijf jaar geleden niet gelukt.

Dus… heel leuk al die bewustwordingsprojecten maar ik doe er niet meer aan mee. Ik ben mij al bewust van de ongelooflijke hoeveelheid onnodige aankopen die ik in mijn leven heb gemaakt, en de hoeveelheid spullen die dankzij mij op de afvalberg zijn beland. Mijn ogen zijn open en gezien mijn leeftijd krijg ik ze alleen nog met een operatie verder open.

13 Comments

  1. Ik koop eigenlijk nooit meer ‘meuk’ zoals wij het noemen. Geen idee waarom. Niet uit idealisme of zo. Maar gewoon; wat moet je met al die bende? Ik zuchtte het laatst nog heel sneu: toen ik vroeger arm was, zag ik van alles wat ik wilde kopen maar had ik er geen geld voor. Nu gaat het financieel wat beter; zie ik niks leuks meer.

    Like

  2. Mijn man wilde afgelopen zaterdag gaan shoppen, wegens nog kortingbons en nog extra korting op de kleding in zijn favoriete winkel, vergelijkbaar met jullie Bijenkorf. We liepen eerst langs de dames afdeling en liet me dingen zien, ja die mooi waren, maar om de zoveelste jurk in mijn kas te hangen, nee, ik heb alles aan me laten voorbij gaan en zelfs zonder enige moeite, kleren het boeit me steeds minder,…….

    Like

  3. Haha die laatste zin:D
    Ik kom zo weinig in winkels met nieuw spul de laatste maanden dat ik me ook niet meer druk maak als ik eens iets koop. Als je steeds oplet hoef je die ene keer ook niet echt na te denken toch.

    Geliked door 1 persoon

  4. Grinnik! Die laatste zin… Maarreehh: goed bezig! En is het geen heerlijk gevoel ook, die rust, het afwezig zijn van enige koopdrang? Zo ervaar ik het tenminste wel. En dat van die lokale, duurzame kledingproductie met stoffen uit een verkeerde fabriek kan ik onderschrijven… het winkeltje waar ik voor werk, c.q. de eigenaresse daarvan, beging die ‘fout’ nogal eens. Gelukkig ben ik meer dan slechts een vrijwillig hulpje voor haar (ik ben haar geweten, haha!) en nu maakt ze voornamelijk nog upcycled kleding. Kimono’s van voorheen gordijnen, of tafellakens. En dan is het een hele kunst om zo’n kimono er niet te laten uitzien als voormalig gordijn of tafellaken… (en zo blijven we scherp 😉 )

    Geliked door 1 persoon

      1. Klopt! Ik vertel daarom inderdaad meestal niet wat het vorige leven van het kledingstuk was… mompel iets vaags van ‘stof uit de tweedehands winkel’…. 😉

        Geliked door 1 persoon

  5. Mooi! Enne: als je – zoals jij – vrijwel nooit iets bakt, dan is een keukenmachine inderdaad overbodig. Voor mezelf ben ik er erg blij mee 🙂

    Geliked door 1 persoon

  6. Goed bezig hoor! Komt dus vanzelf goed hè..
    Ik heb 5 jaar geleden zo’n periode meegemaakt.. Ik kocht waar ik zin in had en wat ik leuk vond of wat me handig leek en waar ik echt niet buiten kon.. dacht ik…
    Altijd op geld moeten letten en nooit eens spontaan iets kunnen kopen hoefde niet meer, ik was de baas over mijn portemonnee… Maar inmiddels is die fase wel over!

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.