Als klein frutje was mijn standaard opmerking Kan ik zelf wel. In combinatie met mijn gewoonte mijn woorden met daden kracht bij te zetten (zoals die ene heer op leeftijd mocht ervaren toen hij, luid mopperend op mijn moeder, mij van het ijs wilde oprapen en onzacht met mijn schaats in aanraking kwam) mocht ik ook heel veel dingen zelf uitproberen.
De Kan ik zelf wel mentaliteit is altijd een onderdeel van mijn leven gebleven. In de loop der jaren zijn er aardig wat momenten geweest waarop ik wel wat steun kon gebruiken, maar daar niet om vroeg want dat zit niet in mijn systeem. Om hulp vragen zit niet in mijn systeem. Punt.
Zoals geschreven verliep de fietstest vlekkeloos maar het afstappen / weer aankleden wat minder om over het naar huis wandelen nog maar te zwijgen. Na een rustig weekend om bij te komen ging ik maandag weer even aan de wandel. Dat wandelen viel een beetje tegen en maakte dat ik nadacht over de aankomende CT-scan.
Die vindt in het zelfde ziekenhuis maar een andere locatie plaats. Bepaald niet op loopafstand. Twee dagen voor de CT-scan moet ik beginnen met het slikken van betablokkers om mijn hartslag naar beneden te brengen. Vanwege die betablokkers mag ik niet zelf rijden. Ik had bedacht met het pendelbusje van locatie om de hoek naar locatie op 25 minuten rijden te gaan.
Al wandelend bedacht ik een ander plan, eentje waarvoor ik iets moet doen wat ik lastig vind. Hulp vragen. Het bleek niet eens zo heel moeilijk. Het resultaat: Zoon is die dag mijn chauffeur. Zo simpel kan het leven zijn.
Op de foto zijn de volgende personen te zien: de kabouter links ben ik op driejarige leeftijd, de jongen in de gebreide trui is Broer, de zittende dame in bontjas is Tantetje, en de kabouter rechts is mijn nichtje. En die mensen achter mij hebben niets te zoeken op deze foto.
Goed van je dat je je zoon om hulp hebt gevraagd! Inderdaad verstandig ook wel.
LikeLike
Sttttt…
LikeLike
Ik herken hoe lastig het is om om hulp te vragen. Sterker nog; als er hulp geboden werd, wees ik die negen van de tien keer af. Tot ik in de gaten kreeg dat mijn dochter het heel lastig vond om mij in mijn eentje te zien ploeteren terwijl zij niet mocht helpen. Ik had er nooit bij stil gestaan dat de mensen die van je houden je graag helpen. Jouw kind is een schat, die helpt je vast met alle liefde en plezier. Geweldige foto, trouwens.
LikeGeliked door 1 persoon
Doet me aan mijn dochter denken, die had die afwijking ook.
Jammer, verder best een fijne meid, net als jij.
Gelukkig gaat het tegenwoordig ietsje beter !!
LikeGeliked door 1 persoon
Die mensen op de achtergrond zouden zich moeten schamen dat ze op jouw foto staan!
“Om hulp vragen zit niet in mijn systeem. Punt.” Ik herken het. Maar iets aan mijn dochter vragen, lukt me wel.
Sterkte voor je scan. Het is toch weer een heel gedoe…
Lieve groet.
LikeGeliked door 1 persoon
Toen ik dagelijks naar de bestraling moest, heb ik mijn trots opzij gezet, en op Facebook gevraagd wie me wilde helpen. Uiteindelijk had ik een hele squad aan chauffeurs, en dat bleek erg leuk te zijn. Een nicht die ik in 30 jaar niet gezien had, oude vriendinnen, collega’s, de buurvrouw, mijn dochter, kennissen van jaren geleden… en ik kan je verzekeren, we hebben heel veel lol gehad, en bij momenten vreselijk hard gelachen en wellicht wat luid gekletst in de wachtkamer.
Hulp vragen kan dus ook plezier geven 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zou zelfs een beetje beledigd zijn als mijn moeder niet om mijn hulp vroeg.
Prachtige foto trouwens.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een heerlijke foto! En spannende dagen, toch wel, ondanks dat het leven soms simpel is. Ik hoop voor je op een uitslag waar je wat mee kunt
LikeLike
Ik ook … Al heb ik liever niets aan mijn hart …
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, dat snap ik… ik duim voor je!
LikeGeliked door 1 persoon
O, wat een ontzettend leuke foto. Ik hoop dat je er nog veel meer van hebt.
LikeLike
Een paar maar die heb ik niet digitaal. Vandaar dat ik even voor deze ben gegaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Schattige foto en je zult heus wel een oplossing vinden om te komen waar je moet zijn.
Mijn dochter was traag met zitten, kruipen, staan en lopen (liep pas los toen ze al 19 maanden was). Maar praten kon ze als de beste. Tussen de een en 1,5 jaar zei ze al hele zinnen en snapte ze precies wat je bedoelde, hoewel… een beetje krom natuurlijk. Een van haar gezegdes was ‘zewwef doen’. En uiteindelijk doet ze dat nog steeds 😊.
Bij ons nog steeds een vaak voorkomend iets…
LikeGeliked door 1 persoon
Soms kan het héél simpel zijn inderdaad…
LikeGeliked door 1 persoon
Leuke foto.
Soms ontkom je er niet aan om hulp te vragen. Goed van je dat je dat nu wel hebr gedaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat heerlijk dat het zo eenvoudig was op te lossen! En je zoon vindt het vast fijn dat hij behulpzaam kan zijn.
LikeLike