Toet & Co: Het waait een beetje

Het mag dan twintig graden zijn, dankzij windkracht zeven vind ik het geen weer voor de Boysz om buiten te spelen. Ze mogen dan stoer zijn, het zijn niet bepaald zwaargewichten. Gezeten op de vensterbank protesteren zij luid. Dan vouwt de berk tegenover het huis zich dubbel en vallen de heren stil. Misschien… misschien heeft hun mens zo maar gelijk.

Het is maandagochtend, Zoon heeft vroege dienst. De perfecte condities om mijn huis een goede beurt te geven. Normaal begin ik met de was af te halen. Dit keer laat ik het rek voor de balkondeur staan (want de boysz gebruiken het als klimrek), en begin aan de badkamer.

Dan…

Hoor ik ineens het geluid van de wind. Met een rotklap slaat het raam op mijn slaapkamer dicht. Dan hoor ik hoe de balkondeur in de klem schiet gevolgd door het geschreeuw van drie knuffels. Ik ren de kamer in en zie de boysz door de lucht dwarrelen. De twee kleintjes botsen onzacht tegen de balkon muur en glijden langzaam naar beneden. Toet heeft minder geluk. Hij schiet zo over de balkonrand heen.

Ik ren het balkon op en hoor de vuilniswagen. Ik steek mij hoofd over de balkonrand en zie hoe Toet op de vuilniswagen is geland. Langzaam schuift hij richting de klep met de shredder ‘TOET!!!,’ gil ik. Eén van de vuilnismannen heeft Toet ook zien vliegen. Hij drukt op de nood-stop-knop. Samen zien we hoe Toet van het dak de gapende achterkant van de vuilniswagen inglijdt. Langzaam komt de shredder tot stilstand.

Toet is ook tot stilstand gekomen. Doodstil ligt hij op het vuilnis. Hij beweegt niet wanneer de shredder omhoog wordt gedaan. Hij beweegt zelfs niet wanneer de vuilnisman hem in zijn zak steekt en samen met Toet op de vuilniswagen klimt. Met de woorden, ‘zeg tegen de kleine dat hij beter op zijn knuffel past,’ gooit de vuilnisman Toet naar mij toe.

Ik vang de stinkende knuffel op. Zijn oogjes glimmen van de schrik of de schik. Met Toet weet je het maar nooit. Ik bedank de vuilnisman en zet Toet bij zijn vriendjes op de grond. ‘Joe stinkt,’ bromt Moeltje. ‘Behoorlijk ja,’ zegt Rozi, met dichtgeknepen slurfje. ‘Maar ik heb wel gevlogen. Zonder tijdmachine!!,’ jubelt Toet. Dan bekijkt hij zijn velletje eens goed. ‘Ik kan wel een bad gebruiken,’ stelt hij.

Ik ben het met hem eens. Een minuut of tien later zitten de boysz in een heerlijk warm bad. Met bubbels. In de tijdmachine, veilig op de badkamervloer. Een uurtje later vis ik de boys één voor één uit bad en spoel hen goed na. Daarna draai ik hen in een warme handdoek en zet hen voor de TV. Sesamstraat.

Aan het gejoel te horen doen ze nieuwe, wilde plannen op. Het is wachten op het volgende avontuur.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje iss een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1998 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier dus min of meer illegaal.