Van de wap …

Na een jaar of tien bloeddonor te zijn geweest ben ik er een jaartje of vier geleden mee gestopt. Het bloed geven koste mij teveel kruim. Of beter gezegd, het herstellen na het geven van bloed. Het ultieme dieptepunt was die keer dat ik naar huis fietsend het idee had dat ik flauw ging vallen, afstapte, rustig verder wandelde, toch even moest gaan zitten en bij kwam net voordat de ambulance naast mij parkeerde. Ik knapte snel genoeg op om zelf naar het bankje bij de ingang van de Spoed Eisende Hulp (SEH) te wandelen, terwijl de ene ambulancebroeder mijn fiets meenam. De portier van het ziekenhuis hield mij vanuit zijn loge nauwlettend in de gaten, en kwam zelfs een opbeurend praatje, van collega tot collega, maken. ‘Je lag strategisch precies tussen het mortuarium en de SEH,’ zei hij, ‘En het was afwachten wie als eerste bij je zou zijn.’ Het verhaal doet het nog altijd goed op feesten en partijen.

Hoewel latere bloedafnames nooit meer dusdanig dramatisch geëindigd zijn, merkte ik wel dat mijn herstelperiode vaak langer was dan die van andere bloeddonoren. Ik was soms een paar dagen van de kaart. Het was Zoon die als eerste de connectie tussen bloed geven en een paar dagen under the weather zijn maakte. Daarna duurde het nog even voordat ik het toe wilde geven, maar een paar jaar later besloot ik, met pijn in mijn hart, te stoppen met doneren.

Het werd 2020. Een vreemd jaar. Voor alles en iedereen en zo ook voor de bloedbank. Ik zag een aantal maal een oproep voor nieuwe donoren voorbij komen. Ondanks dat ik mij, met uitzondering van het conditieverlies, in jaren niet zo goed heb gevoeld, aarzelde ik om de stap te zetten. De explosie in Beiroet was wat mij uiteindelijk over de streep trok. Hoewel ik ervan uit ga dat de Nederlandse regering niet zo maf is om ergens, binnen de bebouwde kom, een dusdanig grote hoeveelheid explosieven te bewaren, zit een ongeluk in een klein hoekje. Ik melde mij weer aan als donor.

Het duurde even voordat mijn aanmelding was verwerkt, maar vandaag mocht ik mij voor het eerste onderzoek bij de bloedbank melden, en meteen bloed geven. Gezien het traject bij de cardioloog heb ik even geaarzeld, maar zoals ik al zei, als ik in een normaal tempo loop heb ik nergens last van, dus.

Dus stond ik om 10.20 uur aan de balie van de bloedbank. ‘Ik zie dat het je 20ste bloedafname wordt,’ zei de laborante die aan de balie zat. ‘Dit zijn de cadeautjes waar je uit kunt kiezen.’ Ik was even van de wap na deze mededeling. Zij trouwens ook. Want hoewel zij keurig een groene map, ten teken dat ik de uitgebreide keuring moest ondergaan, pakte, stopte zij er het standaard formulier in. Dat is uiteindelijk goed gekomen. Net als het bloed geven zelf.

En mijn cadeautje: een cadeaubon voor het Rode Kruis. Leverde mij twee goede doelen in één klap op. Met mijn karma zit het voorlopig wel weer goed.