Officieel werk ik op een prachtige locatie (een park op een berg), ook qua woon-werkverkeer. Mijn fiets- of wandelroute leidt mij dwars door een prachtig natuurgebied. Maar ja, het woord officieel zegt het al. Ik werk tegenwoordig thuis. Niks ten nadele van mijn huis, maar het onderdeel woon-werkverkeer is naast korter ook een stuk minder interessant. De keren dat ik even op locatie mag zijn, neem ik meestal de auto. Veertig minuten heen en vijfenveertig minuten terug wandelen om (bijvoorbeeld) 2 printers aan te zwengelen, vind ik overdreven.
Ook vandaag stapte ik in de auto. Met de eindbestemming in zicht moest ik stoppen bij een spoorwegovergang. Na tien minuten wachten had ik nog geen trein gezien. Ik keerde mijn auto om en ging op zoek naar een andere route. Een half uur en vier spoorwegovergangen verder had ik nog steeds geen trein gezien, alleen maar dichte slagbomen. Eigenlijk had ik naar huis moeten gaan en de printers de printers moeten laten. Maar zo zit ik niet in elkaar.
Dus zocht ik een sluipweggetje. Zonder spoorwegovergang met dichte bomen. Ik vond het weggetje en wist bij voorbaat dat ik nog een stuk zou moeten lopen. Mijn tweede ommetje van de dag. Een bekend stuk, en zeker geen straf. Wel berg op, berg af. Ik zeg niet voor niets dat ik Werk op de Berg.
Onderweg terug naar mijn auto had ik even contact met Collega. Zij wist mij te vertellen wat er aan de hand was. Nee, niets engs. Dit stukje spoor, wat Duitsland met Nederland verbind, ligt op een steil stukje Nederland. Om dat steile stukje soepel te nemen, dient de machinist op tijd vaart te gaan maken. Onervaren machinisten komen langzaam maar zeker tot stilstand en moeten dan wachten op hulp. Een extra locomotief die hen aanduwt. Omdat de spoorwegovergangen allemaal dicht bij elkaar liggen, gaan ze allemaal dicht, en blijven dicht totdat de trein voorbij geduwd wordt.
Dat was ongeveer op het moment dat ik halverwege mijn heenweg wandeling was. Ik hoorde de fluit. Maar met bovenstaand uitzicht had ik geen zin om om te keren.
Werken op de Berg. Het blijft mij verrassen. 😉 Wel leuk om te weten dat niet alleen een fietsende RIanne problemen met die verrekte berg heeft. Zelfs treinen komen tot stilstand.
Koffie Digitalix 
Dan is het een heftig heuveltje! De herfstblaadjes maken de sporen ook glad dat zal ook nog wel meegespeeld hebben. Dan gaan spoorbomen ook eerder dicht.
LikeGeliked door 1 persoon
Er zal van alles meespelen.Maar ik was vandaag even op een andere locatie en kreeg te horen, ‘oh, de heuvel … ja, dat is bekend.
LikeLike
Bijzonder dat zoiets voorkomt, de machinisten zijn dan niet goed geïnformeerd. Maar nee, met mooi weer en goede schoenen aan zal het geen straf zijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat grappig, maar ook wel erg onhandig dat treinen spontaan blijven stilstaan daar zeg.
LikeLike
Haha, die slotconclusie is wel een heel mooie!
LikeGeliked door 1 persoon
Haha! Wat een geweldig verhaal! Je boft, hoor. Met zo’n mooie werklocatie. Ik werk tegen station Amsterdam-Sloterdijk aan, half onder het spoorviaduct. Je zou er depressief van worden. Dus ik vind het thuis werken niet zo erg. Maar ik hoop dat jij snel weer naar je mooie locatie kunt!
LikeLike
Half december verhuizen we naar de andere kant van de Maas. Een mooi pand, en het eerste deel van de route is niet onaardig (over de dijk, stadsbrug tot aan de passantenhaven in Blerick, daarna een winkelstraat en een woonwijk) maar het jaomerdal ga ik missen. Gelukkig kan ik er in mijn vrije tijd ook naar toe wandelen. Ik red het net binnen de term #ommetje.
LikeGeliked door 1 persoon