Mijn grootste verslaving

Ooit had dit blog de volgende ondertitel: Blog van een aan koffie, tassen en Japanse planners verslaafde dame van een zekere leeftijd en maakte ik het grapje dat ik over die verslaving minder schrijf dan je van een verslaving zou mogen verwachten. Tegenwoordig staat er Aan koffie en sushi verslaafd digi-aatje maar dat is vanwege het gekozen thema niet meer zichtbaar. Inderdaad, de twee materiele verslavingen zijn van mijn blog verdwenen. Eén planner per jaar is nauwelijks een verslaving te noemen.

Blijven de tassen over. Ja, ik ben verslaafd aan (hand)tassen. Ooit kocht ik elke zes maanden een nieuw (goedkoop) exemplaar. Dat heb ik volgehouden tot ik lang en breed volwassen was. Een jaartje of 15 tot 20 geleden begon ik het licht te zien en verkoos kwaliteit boven kwantiteit. De goedkope prullen maakte plaats voor prachtige leren exemplaren. Buiten het dierenleed kleeft er nog een nadeel aan leer. Het is zwaar. Zelfs de kleinste tassen bleken, dankzij de aandoening die fibromyalgie heet, vaak te zwaar. Op een paar kleine exemplaren na, nam ik afscheid van mijn collectie. Van sommige tassen voorgoed, andere zie ik soms bij vriendinnen voorbij komen.

Tegenwoordig heb ik het niet kopen van tassen aardig in de hand. Vanwege het gewicht zijn leren exemplaren uitgesloten, en in het kader van duurzaamheid vallen kunstlederen en andere kunstige materialen buiten de boot. Anderhalf jaar geleden of zo zag ik een mogelijke optie. Een tas van speciaal bewerkt papier. Alles aan de tas was mooi, met uitzondering van het prijskaartje. Toch heb ik die tas heel lang in gedachten gehouden als beloning voor het vinden van een baan. Ik vond de baan, en kocht geen nieuwe tas.

Ik ben heel eerlijk. Dat niet kopen van een (onnodige hand)tas vond ik soms best lastig. Ik heb wat keren met een mooi exemplaar in mijn handen gestaan, of een tas in een online winkelwagentje gegooid, en één keer ben ik zelfs overgegaan tot de aanschaf. Gelukkig bleek die tas te klein voor het doel waarvoor ik het had gekocht want… kunstleer. De tas ging terug, en ik zocht verder naar een mooie, betaalbare, papieren tas. Dankzij corona vond die zoektocht vooral online plaats en loop ik niet warm voor de tassen die op de zoekwoorden papieren tas getoond worden.

Toen mocht ik mijn eigen kerstpakket samenstellen. Tussen de schaaltjes, bloeddrukmeters, fitbits en lunch boxes zag ik ineens een set washed kraft tassen staan. Een rugzak en een schoudertas. Van gerecycled papier. Hoe duurzaam wil je het hebben? Even aarzelde ik, want één tas per keer is meer dan voldoende maar helaas. De tassen bleken niet los verkrijgbaar. Mijn verslaving maar ook mijn nieuwsgierigheid wonnen het gevecht en ik stopte de set in het winkelmandje.

Maandag zijn de tassen binnengekomen. Ondanks dat ze gewoon he-le-maal niets wegen, zijn beide groter dan ik op basis van het plaatje had gedacht. Mijn eigen laptop past in beide tassen, de werklaptop in de schoudertas (lees postmansbag). Zeker de rugzak ziet er nog wat verfrommeld uit, maar ik heb op het net gelezen dat dat vanzelf bijtrekt. Daar heb ik ook gelezen dat ze duurzaam, stevig en waterafstotend zijn. Het zal mij benieuwen.

Voor nu kleeft er slechts één nadeel aan dit duurzame kerstgeschenk. Elke tas zat in een enorme plastic zak en beide zakken zaten ook weer in een plastic verpakking. Oké, twee nadelen. Keuzestress. Welke tas ga ik al eerste gebruiken, wanneer, waarom en waarheen?

NB. De link die ik heb geplaatst is gewoon dat: een link. Als jij er op klikt, en via die link iets koopt, verdien ik daar he-le-maal niets aan.