Even slikken

De mens, in ieder geval dit mens, zit gecompliceerd in elkaar. Natuurlijk ben ik de Koningin te rijk dat mijn hart klopt zoals het kloppen moet. mijn bloed ongehinderd stroomt naar waar het moet gaan en dat mijn longen schoon zijn. Maar ja, daarmee is mijn conditieverlies niet verklaard nog opgelost. Hoewel ik merk dat ik qua gezondheid stappen vooruit aan het zetten ben, zijn er ook dagen dat ik achteruit loop. Dan willen lijf en geest niet wat ik wil. Zeker op dat soort dagen wil ik weten wat de oorzaak is. Gisteren was zo’n dag.

Omdat diverse mensen met verstand van zaken hebben aangegeven dat mijn klachten wel heel erg op post-corona klachten lijken, heb ik mijn bloed laten onderzoeken op de aanwezigheid van anti-stoffen. Ik was van te voren al gewaarschuwd dat de kans dat er negen maanden na dato nog anti-stoffen gevonden worden vrij klein is. Daar werd ook bij gezegd dat geen anti-stoffen niet betekend dat ik geen corona heb gehad, omdat mijn klachten duidelijk genoeg ‘corona’ schreeuwen.

Voorbereid of niet, het was toch even slikken toen de uitslag negatief bleek. Vermoedens van medici zijn natuurlijk best wel educated guesses maar geen 100% zekerheid. En nee, het gaat niet eens om corona. Ik had graag de hypochonder in mij het zwijgen opgelegd. Soms zegt iemand, ‘het zou ook nog xxxxx kunnen zijn‘ en twijfel ik even. Dan slaat mijn hypochonder op hol en neemt mijn gedachten met zich mee. Stel dat?

Gelukkig is mijn hypochonder lui en makkelijk om te kletsen. Heb ik alle vertrouwen in mijn behandelend artsen. Als zij zeggen dat het waarschijnlijk zo is, dan zal het wel zo zijn. Uit ervaring weet ik dat dit gevoel van ‘ik had het graag met zekerheid geweten’ over gaat. Het heeft gewoon even de tijd nodig. Net als het herstelproces. Hé, we zijn weer terug bij af. 😉

Terwijl ik met mijn hypochonder worstel, poog de regelmatig terugkerende brainfog te negeren, kom ik onderstaand nummer van Lex Uiting tegen. Door Lex in opdracht van VieCuri, mijn voormalig werkgever, geschreven. Over dit bijzondere jaar. Ik hoor het één, twee, drie, vier keer op rij. Zie het tientallen keren op mijn tijdlijn (Facebook) voorbij komen. Word wiebelig en moet slikken. Alweer!

Ineens is daar het besef, zekerheid bestaat niet. Maar ook, een nieuw jaar, een nieuwe ronde en nieuwe kansen om elke dag een beetje sterker te worden. Of even stil te staan. Een stapje terug te doen, adem te halen, en weer een stapje naar voren te zetten. De oorzaak is niet belangrijk. Het gaat om het herstel. En in herstel heb ik alle vertrouwen.