Een jaar geleden …

Ik was nog net geen jaar werkzoekend, toen een vriendin eind oktober 2019 een vacature naar mij stuurde. Volgens mij zoeken ze jou, stond in het begeleidend schrijven. Ik gaf haar volmondig gelijk, al wachtte ik even met schrijven. Ik was namelijk net elders op gesprek geweest en hoewel er wel wat haken en ogen aan de betreffende functie kleefde, was ik op een punt in het zoekproces aangeland waarbij ik vond dat je een gegeven paard niet in de bek moest kijken.

Op 1 november was ik een jaar werkzoekend. ‘s-Morgens kreeg ik te horen dat de keuze voor de baan niet op mij was gevallen. Buiten een stukje gekrenkte trots voelde ik ook opluchting. Die middag ging ik er eens goed voor zitten en solliciteerde naar de baan waar mijn naam op stond. Brief en CV werden ingediend en er verscheen een ontvangstbevestiging op het scherm. Wijs geworden maakte ik een printscreen.

Een paar dagen later zag ik de vacature weer voorbij komen. Wel met iets gewijzigde tekst en aangepaste data voor de eerste gesprekken. Ik snapte het niet. De oorspronkelijke data waren nog niet verstreken en ik had nog geen boe of bah gehoord.

Het werd december. Ik vierde mijn verjaardag met een aantal vriendinnen en kneuterde over het feit dat ik nog steeds niets gehoord had. Eerste kerstdag ging ik wederom met een aantal vriendinnen op stap en zanikte over het feit dat ik nog steeds niets gehoord had.

Op 29 december kon ik de vacature nergens meer vinden. Ook niet op de eigen site van de instelling. Ik werd boos. Niet omdat ik, ondanks mijn idee dat ik geknipt was voor die baan, niet was uitgenodigd. Daar was ik zo onderhand wel aan gewend. Nee, ik was boos omdat ze niet eens het fatsoen hadden om een afwijzing te sturen. Ik zocht de opgeslagen vacature erbij waarin het telefoonnummer van de recruiter stond, en zag tot mijn verbazing de vacature weer online komen. Terwijl de stoom uit mijn oren kwam belde de recruiter om te vragen of hij mij iets meer kon vertellen over de sollicitatieprocedure, omdat ik die, zwak uitgedrukt, hoogst bijzonder vond.

De recruiter was verbaasd. Hij had alle brieven en CVs doorgezet naar de betreffende afdeling. Ik zei dat in het portaal waarin ik mijn sollicitatie kon volgen iets anders stond. Hij zei van niet. Geef me je mailadres en ik stuur je een printscreen, zei ik boos. Momentje, zei hij en drukte op wat knoppen. Er is iets fout gegaan. Ik zie nu nog een paar sollicitaties verschijnen. Ik mompelde iets over ballentent en iemand met mijn capaciteiten goed kunnen gebruiken. Hij vroeg mijn naam en brief en CV werden gevonden. Ogenblikje, zei hij en viel stil. Toen, Ik zie wel mogelijkheden en heb je brief en CV meteen doorgezet naar de afdeling. Ik ga even met hen in overleg. Ik bel je morgen terug.

Ik dacht, jaja, dat zal wel en ik kreeg gelijk. Hij belde namelijk nog diezelfde middag terug. Ik weet nog niet precies wanneer, iedereen is nu met vakantie, maar we gaan je uitnodigen voor een gesprek. Begin januari weet ik meer, dan bel ik terug. Ook die afspraak kwam hij niet na; aan het eind van de ochtend van de 31ste december belde hij met de vraag of ik vrijdagmiddag 10 januari tijd had om op gesprek te komen.

Ik zei ja dan kan ik wel, en de rest is geschiedenis. En ondanks dat 2020 een vreemd jaar is gebleken, is de tijd omgevlogen.