Toet&Co: Water en Brood

Halverwege de middag was de rust wedergekeerd in huize Rianne. Het boompje mag nog een maandje blijven staan, het vuurwerkverbod was bij de heren al bekend. Dat er geen oliebollen en kinderchampagne was, daar konden zij mee leven. En wat betreft bedtijd: Als jij naar Youp gaat kijken, gaan wij wel naar bed. Goed geregeld dus. Scheelt een hoop grappen uitleggen en plooien gladstrijken. Oudjaarsavond 2020 beloofde zowel buiten als binnen een rustige avond te worden.

Aan het begin van de avond las ik wat blogs, waaronder dit exemplaar van Levensjutters. Bij het lezen van het woord tijdmachine zakte mijn mond open en haalde fluitend adem. ‘Wat is er?’, vroeg Toet, waarmee hij weer eens bewees dat hij 9 van de 10 keer selectief doof is. Voor ik kon antwoorden zat hij al naast mij en las mee. ‘Tijdmachine,’ jubelde hij. ‘Voorlezen.’ Ik las voor. Het meeste wat Anuschka schreef ging hen boven de pet maar toen… ook eens mee te reizen in de tijdmachine van de Boysz. Weg rust. De Boysz danste en stuiterde door de kamer. Scandeerde ‘We zijn beroemd roemd roemd. We worden genoemd noemd noemd’.

Ik zag vanaf tien uur rust in rook opgaan. Ik moest iets verzinnen om de Boysz wat rustiger te krijgen. Ik las iets over een lichtshow #venlomienhert, zag dat het Gemeentehuis hier om de hoek in het licht gezet was en ik dacht, even naar buiten is misschien geen slecht idee. De Boys waren voor, stapte zonder morren in de rugzak en we vertrokken. Al snel zag ik het begin van de stralen en de Boysz zagen het einde. ‘Ohhhhh,’ hoorde ik achter mij, toen de stralen van kleur veranderde. In stevig tempo liep ik richting het Gemeentehuis.

In de buurt van de zijingang bleef ik even staan om een foto te maken en de verdere route uit te stippelen. De zijingang was open, en vanuit een kleine witte bus werd apparatuur naar binnen gedragen. Ik zette de rugzak op de grond en maakte wat foto’s. Aansluitend keek ik nog even rond en pakte toen de rugzak op. Die iets verder open stond dan nodig is om alles goed te bekijken. ‘Zijn jullie er jongens?’ vroeg ik. ‘Yeas!’ hoorde ik Moeltje zeggen. Ik slingerde de rugzak weer op mijn rug en wandelde verder. Voorbij het Gemeentehuis, de stadsbrug op. Aan het einde van de brug keerde ik mij om en bekeek het lichtspel.

Ineens verdween twee van de stralen, alsof er iets voor het lichtpunt stond. De stralen verschenen weer. Een projecteerde een muis en de andere een olifant in de lucht. Moeltje, die uit de rugzak was gekropen en in de capuchon van mijn trui plaats had genomen verzuchte vlak bij mijn oor. ‘Look, Toet end mai elifriend.’ Ik glimlachte. Inderdaad leken beide projecties enorm op de Toet en Rozi. ‘Kijk jongens, jullie evenbeelden hangen in de lucht.’ Het bleef stil. ‘Jongens, kijk eens. Wat vinden jullie ervan?’ Weer geen reactie. Langzaam begon tot mij door te dringen dat ik twee van de Boysz kwijt was.

Ik hoorde politiesirenes steeds dichterbij komen. De politieauto vloog over de brug, schuin de stoep op bij het Gemeentehuis. Twee agenten sprongen uit de auto en verdwenen om de hoek van het gebouw. Langzaam wandelde ik diezelfde kant op. Zag de stralen weer normaal worden.

Tegen de tijd dat ik bij de zijingang van het Gemeentehuis aankwam, zag ik een politieagent naar buiten komen met de Boysz in zijn hand. De agent zette de Boys op de motorkap van de auto, en maakte het portier open. Via de portofoon hoorde ik hem praten met de centrale. ‘Stuur versterking. We hebben de knuffels gevonden, maar niet de persoon die de knuffels geplaatst heeft. We moeten het hele Gemeentehuis doorzoeken.’ Rustig wandelde ik voorbij de politiewagen richting een enorm donker hoekje. Daar plaatste ik de rugzak, met de rits helemaal open, op de grond,

Met zijn rug naar de Boysz hield de agent de ingang van het Gemeentehuis in de gaten. Daar maakte de Boys gebruik van door zich zachtje van de politiewagen af te laten glijden en richting vrijheid te tijgeren. ‘Yeas,’ fluisterde het beertje vijf lange minuten later. ‘Sai sain back. Wie ken go home now.’ Zo geruisloos mogelijk pakte ik de rugzak op, wandelde buiten gehoorafstand van de agent en nog iets verder. Toen siste ik, ‘Zijn jullie helemaal gek geworden. Jullie hadden wel in de cel kunnen belanden. De komende weken op water en brood moeten leven. Sterker nog, het wordt voorlopig water en brood voor jullie. Stelletje doerakken. Hoe komen jullie op het idee.’ Drie knuffels begonnen tegelijkertijd te kwetteren. Wat zij zeiden was onverstaanbaar.

De een na de ander viel stil, tot alleen Rozi aan het woord was. ‘Wij zijn beroemd roemd roemd, wij worden genoemd noemd noemd…. Wij zijn geen bajesklant, en morgen staan we in de krant.’ Ik keek de olifant streng aan. ‘Ik mag het hopen van niet. Maar voor de zekerheid blijven jullie bij het raam weg. Want als de politie jullie vindt zullen ze nooit geloven dat dit een actie van jullie was en word ik gearresteerd.’ ‘So then joe hef to live on water endde bread,’ zei het beertje ondeugend. ‘Ja Moel, en jullie moeten op een houtje bijten, want wie gaat dan de boodschappen doen…?’

Jullie snappen, met zo’n uiteinde heb ik niet echt behoefte aan een spetterend begin. Fijne dag, weekend, week, maand, jaar allemaal.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje iss een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier dus min of meer illegaal.