Toen ik nog een klein frutje was, was mijn moeder altijd bezig met het weghouden van de kou. Hemdje aan, kraagje of col(trui), sjaal om, muts op. Dat soort werk. Of zij voor zichzelf net zo streng was weet ik eigenlijk niet. Wat ik mij wel kan herinneren is een omgeknoopte hoofddoek op winderige herfst- of lentedagen en een muts in de winter. Een afgrijselijke muts. Een soort zwart nep-konijnenbont met van die lange oorflappen die je zo fijn onder je kin kon strikken. Ik had dus zo’n zelfde muts, maar dan in het wit.
Nee, er zijn geen foto’s van en dat is maar goed ook. De mutsen waren warm maar foeilelijk. En na slechts een regenbui (en wanneer regent het nu niet in Nederland) veranderde het zachte konijntje in een of ander punkexemplaar waar je de rest van de winter mee voor joker liep.
Ik haatte hemd, kraagje, col(trui), sjaal en muts en tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging konden al die onooglijke warmhouders mij gestolen worden al dacht ik wel eens met weemoed aan een hemdje wanneer de wind zo lekker koud over mijn blote rug (want lage broek en korte trui en jas) heen waaide, maar ik weigerde overstag te gaan.
Verstand komt met de jaren en tegenwoordig trek net zo makkelijk een muts over mijn oren als dat ik een hemdje aantrek. Alleen kraagjes en coltruien zitten nog altijd in mijn allergiezone. Zo gauw ik iets in de buurt van mijn keel voel krijg ik het al benauwd. Het meeste van mijn kleding heeft wijde halzen. Mijn nek en een deel van mijn schouders zijn eigenlijk altijd onbedekt.
Ook in bed. En wanneer het raam open staat (bijna altijd) waait de wind heerlijk over mijn rechterschouder. Een rechterschouder die de laatste dagen tijdens de winderige wandelingen ook al een tik had gehad. Vannacht schoot de kramp, de pijn erin. Mijn hoofd werd te zwaar, hoe ik ook ging liggen. Na dik twee uur moeizaam en pijnlijk draaien kon ik nog maar een ding doen. Ik maakte het raam dicht en draaide, in een poging die ene schouder en nekspier die aan het k&tten was te ontspannen, een tricot rokje als capuchon met kraagje om mijn hoofd zodat schouders, hals en nek warm konden worden. Na nog een uurtje draaien viel ik eindelijk in slaap. Vanmorgen bleek de ergste pijn verdwenen.
Ik draag al jaren hemdjes, sjaals en mutsen. Het lijkt erop dat ik mijn moeder over die verrekte kraagjes en colletje ook gelijk moet geven. Net als over een muts die je onder je kin vastknoopt ter bescherming van je nek. Zucht. Ik begin echt een fossiel te worden.
Koffie Digitalix 
Oh man, ik heb nog steeds trauma’s aan coltruien, omdat die moest dragen van mijn moeder!
LikeLike
Die dingen zijn erg he. Ik denk altijd dat ik stik, zelfs wanneer ik er alleen maar naar kijk.
LikeLike
LOL. Ik vind het altijd weer mooi en vertederend als een moeder later toch gelijk krijgt : )
LikeLike
Geniaal idee, een rokje als schoudermuts, en helemaal mooi dat het nog heeft geholpen ook. Ja joh, we worden inderdaad oud als we onze moeders gelijk moeten gaan geven… ik betrap mezelf er ook steeds vaker op. Na sloffen zijn mutsen mijn favoriete kledingstukken geloof ik. Geen trauma overgehouden aan de (rode!) konijnenbontjes-met-ballen-aan-touwtjes, dus (oh hellup, nou raak ik dat beeld van mezelf niet meer kwijt…)
LikeLike
Haha…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik moet zeggen dat ik het graag gezien had, dat rokje als muts. 😉
LikeLike
Soort nonnenkap …. 😉
LikeLike
Ik zei het afgelopen weekend nog tegen mijn eigen moeder; hou ouder je wordt, hoe vaker je het toe moet geven: je moeder had toch gelijk.
Behalve met panty’s! Dat ga ik echt never nooit toegeven. “Kind, het is veel te koud voor blote benen. Trek een panty aan.” Alsof dat helpt…
LikeLike
Alleen wanneer ze zo dik zijn dat ze de naam mama-jo verdienen..
LikeLike
Weet je wat ook zo vervelend was, van die wanten die met een touwtje aan elkaar vastzaten.
Kraagjes en colletjes kan ik ook niet zo goed tegen. Ik doe dan liever een sjaaltje om.
LikeGeliked door 1 persoon
Zelfs sjaaltjes vind ik vaak al te veel.
Nou ja, ik verzin wel wat.
LikeLike
Ik draag zelden een muts, wellicht ook door herinnering aan die muts met flappen die ik vroeger moest dragen?
LikeLike
Mijn hoofd heeft die herinnering, maar mijn oren zeggen, ‘Je kan me de boom in met je trauma. Wij willen war, blijven’..
LikeLike
Troost je, ik kreeg altijd zo’n muts op waar je alleen nog het rondje van je gezicht zag, zo’n helm model wat kriebelde als een gek omdat al mijn lange haren daarin opgefrommeld zaten. Als het heel koud was, kon de capuchon van mijn jas er nog over. Soort van vacuüm verpakt met ogen, neus en mond vrij, super charmant … not! En als je die muts afdeed, was je haar natuurlijk zo statisch als ik weet niet wat. Wanten zaten aan een touwtje dat door de mouwen van onze jassen liep want stel toch eens dat we die zouden verliezen. Als je ze niet aan wilde, dan bungelden ze zo onder aan je mouwen, vond ik ook al niks. Geen idee of ik een sjaal had … dat moet ik toch nog eens op die zwart-witte foto’s nakijken 🙂
LikeLike
De bivakmuts. Mijn broer had een bivakmuts maar die kreeg ik niet. Die was voor jongens. Dus kreeg ik dat konijn op mijn hoofd.
En je wanten aan een koordje herken ik ook.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik breide vorige winter een losse, ruime, katoenen col – van een restje van een reeds lang overleden trui. Heb ik veel plezier van – want niet benauwd. Ideetje?
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ga er eens over denken. Thanks.
LikeLike
Klaag, steun en mopper, deze aflevering kan beter herschreven worden door de Boysz.
Zij zullen dan vast en vooral beschrijven dat jij er nog zeer jong en goed uitziet.
Vrolijke groet,
LikeGeliked door 2 people