Ik sta er niet zo bij stil. Een aantekening in mijn agenda. De sterfdagen van mijn ouders. Life goes on en er zijn dagen dat zij of Pap niet in mijn gedachten zijn. In ieder geval niet bewust. Dan ineens spelen zij de hoofdrol. De één wat meer dan de ander, afhankelijk van de situatie. Zoals van de week, toen ik vergat een kopje onder de koffiemachine te zetten. Even Mam bellen, dacht ik. Die kan daar wel om lachen. Maar bellen heeft weinig zin.
Vanmorgen ging ik aan de wandel. Ik dacht dat het droog was, maar helaas. Terwijl ik in de regen over de Maas uitkeek dacht ik mooi weer om je tranen te verbergen en dacht, welke tranen? In ineens kwam het als een mokerslag binnen. Vandaag is het drie jaar geleden dat Mam overleed. Ineens is mijn afwezigheid en emotionele incontinentie verklaard. Weer thuis was zei ik tegen Zoon Ik weet wat wij vandaag drie jaar geleden aten. Hij keek verbaasd. Grieks, zei ik en hij reageerde, Is die kleine al weer drie jaar dood. Wat gaat de tijd toch snel.
Drie jaar alweer. De tijd gaat snel.
Koffie Digitalix 
Is het pas drie jaar? Of al drie jaar? Verdriet en gemis doet mij altijd denken aan water. Rustig kabbelend, beheersbaar. En dan ineens zo’n grote golf waardoor je even koppie onder gaat. Maar we komen altijd weer boven. Lief weblog-vriendinnetje: met terugwerkende kracht een dikke knuffel voor jou.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je Nicky ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Mama was deze week al 7j overleden… Heb er toch een aantal keer aan moeten denken
LikeLike
Knuffel
LikeLike
Ach, wat een mooi blog… fijne herinneringen, mooie foto’s (wat stoer, op de motor 😍). Ja, soms kan je zo’n regenbui van emoties of gedachten ineens overvallen. Dan stromen de tranen, dan steekt het gemis. Mij lucht het even lekker laten gaan van wát er ook opkomt altijd wel op. In het besef daarna dat ze er eigenlijk altijd nog wel zijn, maar in een andere vorm. In je hart…
LikeGeliked door 1 persoon
Niet dat ik het me herinner zoals jij het je (uiteraard) herinnert. Ik zit nu vooral met een gevoel van ‘wat vliegt de tijd!’
LikeLike
Dat ook. Hoe kan het al weer drie jaar zijn. Vooral het laatste jaar is, hoe vreemd ook als je bedenkt dat er nauwelijks afleiding was, omgevlogen.
LikeLike
Mooie foto, en raar toeval: op deze zelfde dag, 3 februari, dacht ik aan mijn al lang overleden vader. Want dat is zijn verjaardag. Blijft ook een bijzondere dag. Om herinneringen extra te koesteren
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn moeder is in mei alweer 20 jaar dood, mijn vader in maart 4 jaar. Tijd gaat snel ….
Stoere foto van je moeder!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo herkenbaar dat dit soort dagen je opeens overvalt en de herinneringen hard binnenkomen. Sterkte!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie herinneringen maken het gemis net iets draaglijker 💝
LikeGeliked door 1 persoon
Een moeder vergeet je nooit.
LikeGeliked door 1 persoon
Soms kan het je dan zo ineens overvallen. Prachtige foto van jullie samen. ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Die kleine… lief gezegd van je zoon. Herinneringen komen vast vaker op onverwachtse momenten? Ik heb dit zelf nog niet meegemaakt, mijn ouders nu 81 en 85, zijn er gelukkig nog, maar zo gaat het wel met mijn herinneringen over mijn verbroken relatie.
Mooie foto’s van je moeder!
LikeLike
Herinneringen komen meestal onverwacht. Door een situatie, een geur een smaak. En soms door een herinnering aan een afgebroken vakantie, een strand en een regenbui van hier tot Tokio.
LikeLike