Mindset

21 reacties

Al mijn hele leven heb ik een haat-liefde relatie met kleding. In principe gaat mijn voorkeur uit naar kleurrijk en apart, maar dat zie je in mijn kledingkast niet terug. Ja, een deel van mijn kleding valt in die categorie, maar momenteel bestaat het overgrote deel (van mijn kleine collectie) uit euh… gemakskleding. Een paar truien, een jeans, wat rokjes. Normaal hangt mijn kledingkeuze af van mijn stemming, maar de laatste twee jaar grijp ik standaard naar de gemakskleding. De leuke jurken en kleurige petticoats komen nauwelijks de kast uit, en corona is natuurlijk niet echt motiverend.

Ik schreef laatst al, mijn jeans verkeerd in een armoedige staat, en ik heb nog wel wat spullen die dringend aan vervanging toe zijn. Maar ja, daar komt het c-woord weer om de hoek kijken. Ik mag niet shoppen, en online bij een grote webwinkel iets kopen, voelt niet goed. Juist omdat er in Venlo een aantal hele leuke zaakjes zitten waar ik graag koop. Alleen hebben die weer geen webshop.

Maandag moest ik in het centrum zijn, en liep voorbij de etalage van winkel A. Ik zag dat ze tegenwoordig iets met Facebook doen, en maakte mentaal een notitie. Ik wandelde verder en stopte even om het hoge water en de ondergelopen restaurants op de gevoelige plaat vast te leggen. Inderdaad, ramptoerist. Ik stond er niet alleen. Eén van de aanwezige zei, ‘Verschrikkelijk toch, en ze hebben het al zo zwaar.’ Ik keek haar aan en dacht, ik ken jou. Toen viel het kwartje. De mede-eigenaresse van dat ene leuke winkeltje helemaal aan het einde van het centrum. ‘Jullie hebben het anders ook niet makkelijk,’ antwoordde ik.

We raakte in gesprek en zij vertelde dat ze tegenwoordig hun kleiding via Facebook verkopen en alles opsturen. ‘Als ik thuis ben, kijk ik even,’ beloofde ik haar. Ooit kocht ik heel veel bij hen, maar sinds ik twintig kilo ben verloren (nu nog maar vijftien btw) slaag ik niet altijd meer. ‘We hebben tegenwoordig ook kleding in de wat kleinere maten,’ zei zij. We namen afscheid. Ik ging naar huis, zij naar de winkel om wat setjes samen te stellen en foto’s te maken.

Weer thuis bekeek ik hun Facebookpagina en zag het ene leuke setje na het andere voorbij komen. Om hebberig van te worden. Tien minuten later had ik twee setjes besteld. Een kwartier later schreef ik, ‘Doe die jas er ook maar bij.’ Er volgende een bedankje en Ik kom de kleren donderdag afgeven, is dat goed? Natuurlijk is dat goed.

Vanmiddag was het zo ver. Er werd gebeld en ik zag twee tassen kleding staan. ‘Als het niet past, dan moet je het gewoon terug brengen hoor,’ werd mij op het hart gedrukt. ‘Zaterdag zijn we in de winkel.’

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Zowel de bloes van foto één als foto twee bleken veel te groot. De broek van foto één was het ook niet helemaal, maar de rode harembroek zit heerlijk. En de jas… De jas is liefde op het eerste, tweede en derde gezicht en hoewel hij iets te groot is, past hij wel goed in de schouders en zijn de mouwen perfect qua lengte. Iets meer ruimte rondom mijn middel betekent dat ik er ook een dikke trui of zo onder kan dragen.

Terwijl ik de jas aantrok en doorvoelde, gebeurde er twee dingen. Als eerste kwam een deel van de tips van Indiaan in je kast over maten en kleding je eigen maken terug en verder blijk de jas precies het zetje te zijn wat ik nodig had. De volgende aparte en kleurrijke fase is begonnen. Ik heb al laten weten dat ik zaterdag een aantal kledingstukken kom retourneren en heb meteen gevraagd of ze nog wat andere kleurige tuniekjes hebben die iets kleiner zijn. Dus wie weet komt er nog een vervolg.

21 Comments

  1. Ach, mijn garderobe (voor zover daarvan sprake was) heeft ook een dramatisch dieptepunt bereikt. Toch ben ik nog steeds niet zover dat ik ga bestellen. Hoewel jij dan wel weer hele leuke dingetjes op de kop hebt getikt. Misschien moet ik toch eens voorzichtig kijken…

    Like

    1. Als er een winkeltje in de buurt zit waar ze leuke kleding verkopen, zou je eens kunnen informeren of ze je kunnen helpen. Op die manier help je elkaar.

      Like

    1. Morgen breng ik mijn spullen terug, en krijg een tasje voor een vriendin mee. Die kan dinsdag dan bij mij passen.
      Ja, super service gericht.

      Like

    1. Een berenbivakmuts. Ik wil het eerst nog repareren. Zo snel geef ik een sokken waarvan ik in mijn nopjes raak niet op.. 😉

      Like

  4. Ik heb nog genoeg kleding, en draag deze winter toch vooral joggingbroeken met truien, die bést wat ouder mogen zijn. Maar ik zag ook (toen ik de pc aan het opruimen was), dat sommige truien inmiddels 9 jaar oud, of nog ouder zijn. Dus dat brengt de vraag: wanneer moet / mag je kleding weggooien, wanneer kun je het écht niet meer dragen? 😉

    Like

    1. Voor mij als het kapot is of wanneer ik iets gewoon al een paar jaar niet gedragen heb… Of wanneer het niet meer past.
      Als het nog goed is breng ik het naar de kringloop…

      Like

  7. Die mentale notities… heel handig, alleen kan ik ze nooit meer in mijn hoofd terugvinden 😂
    Fijn voor je dat je zo goed geslaagd bent, er komt vast een vervolg. Echt inderdaad kleding voor jou!
    Zo zie je maar weer waar ramptoerisme goed voor is 😆

    Geliked door 1 persoon

  10. Ik blijf in zwarte en sobere kleding steken.
    Daarbij vind ik dat mijn kledingkast uitpuilt van de kleding.

    Maar ik kijk uit naar jouw kleurrijke kleding op Instagram.

    Vrolijke groet,

    Like

  11. Leuk als je do kan shoppen en het aan je deur afgezet wordt door de verkoopster. Toch veel persoonlijker dan via Zalando bv.

    Like

    1. Dat ja. En het ruilen is een fluitje van een cent, zonder dat ik naar een postkantoor hoef. (Maar ze hadden die dag ook een pakket naar Wenen gestuurd; afstand is geen probleem)

      Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.