Toet&Co: gezond?!

In een poging wat groener en diervriendelijker door het leven te gaan ben ik de consumptie van dierlijke producten aan het minderen. Ik maak kleine stapjes. Ben vooral nog aan het minderen en soms schrap ik het helemaal. Mijn margarine is plantaardig (zonder palmolie), de yoghurt is gemaakt van soja. Ik lees over kalfjes die veel te jong bij hun moeder weg worden gehaald en denk, de hoogste tijd voor plantaardige melk. Die melk prijkt bovenaan mijn boodschappenlijstje waar verder iets lekkers en slagroom op staat.

De boysz zijn in geen velden of wegen te zien wanneer ik besluit dat het tijd is voor iets lekkers met slagroom. Ik leg een brownie op een bordje en spuit er een flinke dot slagroom naast. Naast ja. In een vlaag van schuldgevoel heb ik soja-slag, of hoe het ook heten mag, gekocht en ik weet niet of het te haggelen is. Ik zet het bordje op de salontafel en loop terug naar de keuken om mijn koffie te halen. Achter mij hoor ik hoe de boysz zich door de huiskamer snellen om voor mij bij het lekkers te zijn. Toet grijpt de brownie en Moeltje valt met zijn neus in de euh… geslagen dinges. Terwijl ik gespannen toekijk zie ik hoe hij tevreden zijn neusje schoonlikt om dan met een pootje een flinke dot richting zijn mond te schuiven.

Toet heeft de brownie ondertussen in stukjes gebroken en haalt een van de grotere stukken door de slagroom. ‘Ahhhh, zo lekker,’ mompelt hij met volle mond. Ook Rozi laat zich niet onbetuigd en Moeltje… Moeltje ziet er uit als een ijsbeer met bruine vlekken die nodig gewassen moet worden. Tevreden likt hij zijn velletje schoon. ‘Joes need meer whipped room,’ smekt hij, ‘wai hef alles al bijna op. Wai wil meer whipped room’.

Ik vertel de heren dat zij varkens zijn en dat zij ongevraagd en met ongewassen pootjes aan mijn, mijn brownie en mijn sojaroom hebben gezeten. Rozi stamelt een excuus, Toet bewijst dat wanneer je een mond vol brownie hebt onschuldig fluiten niet lukt en Moeltje likt vrolijk verder. ‘Diz cow had mighty nice cream,’ verzucht hij tussen twee likjes door.

‘Zei jij nou soja voor de room?’ piept Rozi. Ik knik ja. ‘Stop met eten jongens!‘ brult het olifantje. ‘Dit is weer zo’n trucje van haar om ons meer groente te laten eten!‘ zijn stem slaat over van verontwaardiging. Zijn vriendjes kijken hem verbaasd aan. ‘Dat is geen slagroom,’ zegt het olifantje. ‘Dat spul is gemaakt van soja. Da’s varkensvoer.’ Hij kijkt eens naar Moeltje die langzaam maar zeker weer bruin wordt. Naar Toet die de laatste kruimels brownie uit zijn snuitje veegt. Drie paar ogen kijken mij priemend aan. ‘Nee, het was niet mijn bedoeling om jullie meer groenten te laten eten,’ stamel ik. ‘Daar heb ik helemaal niet over nagedacht. Ik kocht dit spul om dierenleed tegen te gaan, niet om jullie gezond te laten eten.’

De boys zeggen niets. Nemen afstand van het slagveld wat ooit een brownie met slagroom was. Beginnen met elkaar te smiespelen. Net wanneer ik wil zeggen dat sojaroom ook vol suiker en chemische zooi zit en dus nooit gezond kan zijn wijst Moeltje met zijn pootje naar het nu bijna lege bord en zegt, ‘Ai weet not how joes erover denken, but ai denk diz veggies are very tastie so…. can ai hef some more veggies please?’ Even aarzelen zijn vriendjes nog, maar dan geven ook zij aan dat een tweede portie, misschien een derde, meer dan wenselijk is.

Iets zegt mij dat deze fles sneller leeg is dan een aan de onderkant lekkende emmer. Wat op zich wel goed is. Bij het bestuderen van de ingrediënten zag ik ‘palmolie’ staan. Da’s eigenlijk net zo slecht voor het milieu als dierlijke producten. Beide veroorzaken dierenleed.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje iss een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier dus min of meer illegaal.