Even wachten

In al die jaren dat ik stemrecht heb, is mijn stem slechts eenmaal verloren gegaan. Provincie, gemeente of waterschap, dat weet ik zo niet meer. Gevoelsmatig is mijn stem trouwens vaker verloren gegaan. Drie (ik schrijf dit op de verkiezingsdag dus wellicht vier) kabinetten Rutte is niet iets wat ik ooit voor ogen heb gehad. Maar zo werkt een democratie nu eenmaal. Zij met de meeste stemmen en de beste onderhandelaars eindigen in het pluche. Vanwege die democratie is niet stemmen voor mij trouwens geen optie. Iets met vier jaar lang je klep dicht moeten houden want niet gestemd is je recht op een grote muil verspillen.

Bij thuiskomst haal ik de brievenbus leeg. Buiten happy mail (planner stickers) ligt er een oproep van de bloedbank. Ik was al bang dat ze me vergeten waren. Blij met mijn volgende uitje vul ik de coronachecker in. Voordat ik ja invul op de vraag loopneus, niezen google ik even naar het standpunt van Sanquin inzake hooikoorts. Die is niet misselijk. Mensen schatten slecht in of ze corona hebben, lees ik. Ik twijfel even. Ik weet echt 100% zeker dat ik hooikoorts heb. Met dank aan de ubersterk geurende desinfectie gel waarmee ik mijn handen in het stembureau gedesinfecteerd heb, nies ik een paar flink en vul toch braaf ja in.

Het gevolg: ik mag nog even geen bloed geven. Dat wordt wachten op de volgende oproep. Willen alle mensen met bloedgroep B- de komende tijd extra voorzichtig zijn in het verkeer, tijdens het sporten en het klussen? Sanquin heeft 0,5 liter minder van dat spul op voorraad dan verwacht. 😎