De grens over

Het is niet dat ik bang ben of zo, maar naar de tandarts gaan is nooit een hobby van mij geweest. De snelheid waarmee ik het pand verlaat is tot de macht 5 groter dan het tempo waarmee ik naar binnen wandel. Voor de sociale contacten hoef ik het ook niet te doen. Hangend in een onmogelijke houding, met je mond verder open dan volgens mij gezond is, vervliegt elke behoefte aan een gesprek. Sowieso blijft mijn bijdrage in zo’n situatie beperkt tot euh, ah, i-ou-e-et-ie-een. Iets met een geblokkeerde tong.

In februari 2020 ging ik voor het laatst. Ik maakte een afspraak voor zes maanden later, maar toen was ik verkouden. Er werd een nieuwe afspraak ingepland en … jullie raden het al, ik was wederom verkouden. Ondertussen had Zoon een tandarts hier om de hoek gevonden en twijfelde ik of ik de stap ook zou wagen.

Uiteindelijk belde ik twee weken geleden naar mijn oude tandarts. Ik kon bijna meteen terecht. Twee weken wachten is niets bij mijn tandarts. Maandag was het zover. Keurig op tijd stapte ik in de auto. Haar in de plooi, make-up op en niet onder mijn ogen, knap jurkje aan. Ik betrapte mij op fluiten. Geheel tegen mijn gewoonte in wisselde ik zelfs wat koetjes en kalfjes met de mondhygienist uit. Aansluitend werd mijn gebit gereinigd en tussen de diverse apparaten door werden nog wat wetenswaardigheden besproken.

De schoonmaakbeurt zat erop. De stoel werd rechtgezet. Ik slingerde mijn benen naar één kant en zei, Zo, dit uitje zit er bijna op. We keken elkaar aan. Ja, zei zij, het zijn rare tijden dat een tandartsbezoek een uitje is. Iets om naar uit te kijken.

Zeg dat wel. Wat mij betreft ben ik de grens over gegaan. Tandarts en uitje in één zin… Pfff. Die lockdown moet niet te lang meer duren.