Anderhalve kilometer

Het is al een paar weken rustig op het werk. Niet dat Collega en ik niets te doen hebben, verre van. Er ligt genoeg op ons bordje. Neen, het is rustig met bellers, mailers en calls/tickets. Dus geen paniek, bijzondere vragen en grote storingen. Dus besloot ik het die warme dag eind maart op te wagen en ging te voet mijn medicijnen ophalen. Op- en neer kan in de tijd die ik nodig heb voor een ommetje en een pauze.

Ik was al bezig aan de terugweg toen mijn telefoon ging. Voordat ik door had dat het mijn telefoon was, en dat ding uit de rugzak had gevist, was er opgehangen. Het bleek één van de collega’s van de Helpdesk. Ik belde terug en kreeg niet de beller aan de lijn. Mijn gesprekspartner wist gelukkig wel wat er aan de hand was. Dat ene ticket van vanmorgen is nog niet opgepakt, zei hij.

Ik wist over welk ticket hij het had. Daar had ik al eens over gebeld met onze ICT dienstverlener. Na tien minuten zoeken was het ticket gevonden en kreeg ik de belofte dat het meteen opgepakt zou worden. Niet dus.

Ik besloot weer te bellen, duimde dat het niet meer zo druk was als ‘s-morgens maar eindigde wederom de wacht. Al wandelend hoorde ik meerdere malen de wachtboodschap aan. Kon hem al woordelijk meebabbelen. Eindelijk, eindelijk kreeg ik iemand aan de lijn. Niet dezelfde persoon als eerder die ochtend. Daardoor bleef ik netjes. Is het druk bij jullie? vroeg ik. Ik hang al anderhalve kilometer in de wacht.

Het bleek inderdaad druk. Maar niet zo druk dat er niet (weer) gezocht kon worden naar het overgeslagen ticket. Toen ik tien minuten later thuis inlogde zag ik dat het ticket niet alleen was opgepakt, maar ook afgehandeld. Inderdaad, een karweitje van niets. Waar we met z’n allen, bij elkaar opgeteld, uiteindelijk een dik uur mee bezig zijn geweest.