Toet & Co: doe het zelf

De Boysz houden mijn mail veel beter in de gaten dan ik zei de gek. Na de ontvangst van het eerste mailtje van PostNL Extra waren zij de koning te rijk. Woensdag 31 maart beloofde de warmste maart-dag ever te worden. De heren zagen zich al lekker relaxt in de zon liggen. Het mailtje dat de levering niet doorging bleek de eerste teleurstelling. De weersvoorspelling voor donderdag en het Paasweekend werd teleurstelling nummer twee., en toen bleek het ook nog om een bouwpakket te gaan.

‘Zal ik even een boterham voor je smeren,’ zei Rozi, ‘dan kan jij de bank in elkaar zetten.’ Ik knikte van nee. ‘Sorry jongens, maar ik moet verder met mijn werk en neem dadelijk een rustige pauze. Zonder doe het zelven.’ Vol ongeloof en ongeduld werd er op de thuiskomst van Zoon gewacht. Die net zo min als ik aanstalten maakte om het bankje in elkaar te zetten. Iets wat ikzelf ook wel teleurstellend vond, als ik eerlijk moet zijn. ‘Dan doen we het zelf wel,’ bromde Moeltje. Helaas, het pakket bleek te zwaar voor de drie knuffels om naar buiten te duwen. Dat werd echt wachten.

‘Wat eten we vandaag,’ vroeg Zoon een kwartiertje later. Voor ik iets kon zeggen piepte Rozi: ‘We bestellen vandaag en we willen een beetje op tijd eten.’ Ik vond het wel een goed idee, zei niets, en werkte verder. Om vijf uur werd het eten al bezorgd. Om half zes schoof ik de doos, met daarin het bankje, naar buiten. Terwijl ik alle afzonderlijke delen over het balkon verspreidde en de schroeven en ander klein spul uitzocht, bekeken de Boys bouwtekening.

‘It’s simpel,’ bromde Moeltje. ‘Joes moet det thingy vastmaken aan det two andere thingy’s.’ Hij wuifde wat met zijn rechterpootje. ‘Den it’s tijd for duh leggies end Bob is joes uncle.’ Ik pak de bouwtekening en wuif de Boys naar binnen. ‘Ga de kussens maar vast uitpakken,’ zeg ik maar helaas … buiten commentaar geven is veel leuker dan binnen de kussens uitpakken.

Det thingy blijkt de zitting te zijn. Een van de twee andere thingy’s is het voorfrontje. Twee schroeven later zitten beide onderdelen aan elkaar vast en kan ik gaan puzzelen hoe ik thingy nummer drie, aka de rugleuning, moet bevestigen. Ik kom tot de conclusie dat de instructie van Ikea niet klopt. Eerst de rugleuning en dan pas het frontje was handiger geweest. Nu kom ik handen tekort. ‘Kunnen jullie even..’ vraag ik en drie paar handen schieten te hulp. Ik pak de rugleuning en zitting met frontje vallen met een klap op het balkon. ‘Pap in de armen,’ giechelt Rozi. Ik voorzie dat het een lange avond gaat worden. Dan steekt Zoon een handje toe. Twee schroeven verder staat de bank stabiel genoeg om de andere zes schroeven er zelf in te draaien.

Dan zijn de leggies aan de beurt. Vanwege het lerend vermogen van de Boysz houd ik de ergste vloeken binnen. Ik zie waar het probleem zit. Ik heb het verkeerde zijstuk in de handen. Ik zet het zijstuk aan de kant en pak het andere exemplaar. Dat blijkt te passen. Alleen ligt nu het bevestigingsmateriaal net buiten bereik. ‘Kunnen jullie…?’ begin ik maar de Boysz schudden van nee. ‘Wai hef oatmiel in duh arms,’ stelt Moeltje. Zijn vriendjes lachen mij vriendelijk toe.

Zuchtend bedwing ik de neiging de heren van het balkon te laten vliegen. Ik leg het zijstuk aan de kant en pak het benodigde bevestigingsmateriaal. Vijf minuten later zit zijstuk één op z’n plaats. Tien minuten later draait Zoon de schroeven nog even extra aan en is de bank klaar.

Ik pak de kussens uit, Zoon ruimt het papier op. Ik leg de kussens op de bank, verzamel al het plastic en breng dat naar de container. Dan zet ik koffie en wandel het balkon op. De bank is in gebruik genomen door de Boysz. ‘Ah, lekker koffie. Dat hebben wij na al dat doe het zelven wel verdient,’ jubelt Toet.

Ahhhhrrrrrrgggg… Ik ben op zoek naar een stuk behang van 50 bij 50 centimeter en een tube gorillalijm!

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje iss een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier dus min of meer illegaal.