Schermtijd

Ik snap werkelijk niet waar al die commotie over telefoonverslaving vandaan komt. Echt lieve mensen, ik heb totaal geen probleem met het wegleggen van mijn telefoon. Easy peasy, lemoon squeezy. Sterker nog: het geluid staat meestal uit, het aantal apps op mijn telefoon stelt niets voor, en ik voor de meeste apps heb ik de meldingen uit staan. Echt lieve mensen, ik heb totaal geen telefoonverslaving.

Ik gebruik liever mijn laptop. En boy, heb ik een probleem met schermtijd.

Ik heb weinig tot niks met dat gek*t op een telefoonschermpje, maar ik heb echt wel een probleem. Tijdens mijn vorig leven werd er via een PC-privé project een computer aangeschaft. Daar mocht ik na een dag hard werken (achter een computer) en drie uur reistijd, graag wat op rondfröbelen. Ook al stond dat ding op een koude slaapkamer. Later, toen meneer P. te E. een spelcomputer had uitgevonden, werd dat een favoriet speeltje.

Sinds ik een laptop maar vooral sinds ik toegang heb tot het internet, zijn laptop en ik met elkaar vergroeid.

Lang heb ik mijzelf voorgehouden dat ik niet verslaafd ben. Dat ik de laptop niet mis wanneer ik dat ding niet bij de hand heb. Dat ik het onder controle heb. Maar toch. Gemiddeld het derde ding wat ik doe nadat ik ben opgestaan, is de laptop aanzwengelen. Een uurtje later zet ik de laptop uit en na een snelle douche, gaat de werklaptop aan. Zodra de werkdag erop zit, gaat mijn eigen laptop weer aan en die gaat pas uit wanneer ik naar bed ga. Oh, en in mijn pauzes zet ik mijn eigen exemplaar weer even aan. Daar is volgens mij een term voor.

@VERSLAAFD!

Inderdaad, ik ben verslaafd en het nadeel van een laptop/internet verslaving is dat je er nooit voor 100% mee kunt stoppen. Ten eerste leven we in een verregaand gedigitaliseerde wereld en ten tweede verdien ik de kost door achter (lees voor) zo’n apparaat te zitten. Daarnaast is het een hobby en ieder mens heeft recht op en de behoefte aan een hobby, en in de zomermaanden …. Jullie zien, ik schrijf zelfs als een verslaafde.

Het roer moest om…

Tijdens mijn blogpauze nam ik de tijd wat persoonlijke issues op een rijtje te zetten. Eén van die issues was deze verslaving en het effect op mijn leven. Omdat ik de laptop niet aan de kant kon leggen kwam ik niet toe aan lezen. Stond de TV aan, maar zag ik het programma niet of maar half. Staarde ik nooit meer zomaar een uurtje in het luchtledige, om mijn gedachten de tijd te geven over elkaar te vallen en mijn gevoel de kans te geven zaken te verwerken. Bloggen vangt dat deels op; maar bloggen is ook een reden om de laptop open op schoot te hebben.

Het roer ging om …

Tijdens mijn blogpauze gebeurde er iets bijzonders. Ten eerste maakte ik gebruik van een aanval van inspiratie om zeven blogs te schrijven en die, vanaf de aangekondigde einddatum van mijn pauze, in te plannen. Aan het eind van de werkdag was de drang om de laptop te openen, en te beginnen met schrijven, verdwenen. In plaats daarvan zette ik de TV aan en keek, onder het koken, een stuk bewuster naar wat er op dat scherm gebeurde. Naar een programma wat ik bewust had gekozen. Op het moment dat er niets van mijn gading op TV was, ging (en gaat) de TV uit. Daardoor pakte ik eens wat vaker een boek. Niet echt vermindering van schermtijd, want ik heb een e-reader, maar een boek lezen is echt een andere manier van informatie opnemen dan doelloos over het net scrollen. Verder verbouwde ik de huiskamer een klein beetje met als gevolg dat het verlengsnoer van de laptop zo ligt, dat ik tijdens het laden niet op de laptop kan.

Een maand later ..

Een maand later gaat het mij steeds makkelijker af om de laptop niet aan te doen, of hem uit te zetten. Door de week gebeurt het nog maar zelden dat ik moet stoppen met scrollen omdat de batterij volledig leeg is. Ik begin weer wat actiever te worden, lees meer (ik ben aan boek tien voor dit jaar bezig), en kijk bewuster TV. Bovendien blog ik door de week nauwelijks meer. Dat doe ik in het weekend. Niet vanaf de bank met de TV aan terwijl ik eten aan het koken ben, maar gezeten op een goede stoel, met de laptop op het bureau. Met diezelfde batterij restrictie als bovengenoemd. Aansluitend aan het bloggen lees ik, of ga ik aan de wandel.

Doordat ik in het weekend blog, blijft mijn blogtijd door de week beperkt tot het (selectief) lezen bij anderen en de interactie met mijn lezers. Verder heb ik over het algemeen slechts een tabblad open staan. Dus ik ben of met mijn blog bezig, of met Facebook, LinkedIn, Youtube. Dat geeft rust in mijn hoofd.

Het moet niet gekker worden

Het went, dat minder laptoppen. Minder naar een scherm staren. Het went dusdanig, dat ik de afgelopen week de werklaptop tijdens pauzes geblokkeerd heb. Zodat ik echt even af kan schakelen. Aangezien ik van mijzelf ook niet meer mag eten terwijl ik op een scherm kijk, en dit tegenwoordig steeds vaker aan de eettafel doe … Tel uit je winst.

Fier zijn op jezelf!

Ik weet het, het zijn babysteps en ik ben er nog lang niet. Maar elke centimeter vooruit is een centimeter in de goede richting. En gaat het een dag niet zoals ik wil, dan begin ik de volgende dag gewoon weer opnieuw. Zolang ik maar niet stop met stoppen, is er progressie. Ben ik fier op mijzelf. En uiteindelijk is dat laatste de belangrijkste reden om iets te doen.