Yoga

Herinneren jullie de reden nog waarom ik een yoga-studie ging doen? Dat ik na een paar lessen yoga excuses begin te bedenken waarom ik niet naar de les zou kunnen (lees willen) en na een paar gemiste lessen de pijp aan Maarten geef? Yoga en ik, dat is een combinatie van lik me vestje. Een soort augurken-ijs maar dan anders. Gewoon niet aan beginnen. Maar ja, de idee is soms sterker dan mijn verstand en vanuit de redenatie hoe yuk ik een opleiding ook vind, hoe vaak ik ook stop, uiteindelijk haal ik de eindstreep wel melde ik mij aan voor een yoga-studie. En omdat ik eigenwijs ben. Vooral dat laatste.

Vol goede moed begon ik aan de studie. De eerste lessen waren weinig praktijk en veel theorie. Iets met studie. Kuch. Het huiswerk bestond (en bestaat) vooral uit het doen van oefeningen en beschrijven wat dat met je doet. Het betere soul searchen. Ik heb niks tegen soul searchen. Echt niet. Ik beoefen die tak van sport met enige regelmaat. Maar op commando. Mijn beschrijving van wat een oefening met mij doet waren voornamelijk lichamelijke beschrijving met één grote conclusie: ik ben zo stijf als een plank. Maar niet de oefening, want (om met Moeltje te spreken) ai hef oatmiel in the arms.

Zo stijf als een plank dus. Met een houding van lik me vestje en de neiging elke oefening af te raffelen alsof het een must was in plaats van een wens. Met regelmatige rugpijn tot gevolg. Het was even schrikken toen dat tot mij doordrong. Van 2002 tot en met 2012 ben ik maandelijks naar een Mensendieck therapeut geweest. Ik leerde oefeningen om soepel te blijven, sterke spieren te houden, mijn houding te verbeteren en een paar maanden na de laatste therapiesessie liet ik alles los. Ik had dan wel minder pijn dan in 2002 (dat wandelen is nog ergens goed voor net als het regelmatig slikken van een ontstekingsremmer) maar ik kon wel janken van de staat van mijn spieren en gewrichten.

En hoe graag ik het ook zou willen, ik kon niemand anders dan mijzelf hier de schuld van geven.

Ik zei toch dat ik geen problemen heb mijn soul searching. Toen deed ik iets waar ik zelf nog steeds versteld van sta. Ik schoof mijn yogamat niet onder de bank, maar nam mijn studie, en daarmee mijzelf, eens serieus. Ik veranderde mijn studieschema. In plaats van er elke week één les doorheen te rauzen, neem ik de tijd om de oefeningen eerst goed onder de knie te krijgen voordat ik zover ben dat ik ga voelen wat een oefening met mij doet. Wat ik ook veranderde was het aantal oefeningen. In plaats van mij te beperken tot alleen de oefeningen van de les, heb ik een sessie samengesteld bestaande uit een selectie van de oefeningen die ik al heb geleerd, een aantal oefeningen die zijn blijven hangen uit mijn Mensendiecktijd aangevuld met een aantal anti-hernia oefeningen. Dat allemaal onder de bezielende leiding van een yogalerares die ik nog nooit heb gezien maar die in haar reacties op mijn huiswerk wel de juiste snaar weet te raken.

Afhankelijk van de hoeveelheid tijd en zin begin ik sinds een paar weken mijn dag met yoga. Dat is niet helemaal correct. Ik begin mijn dag met koffie, en rol daarna mijn matje uit om, afhankelijk van zin en tijd, tussen de 15 en 30 minuten op te gaan in de wereld van yoga. Hoewel ik nog steeds het idee heb ik dat ik zo stijf ben als een plank, hoef ik niet meer op mijn tenen te staan wanneer ik de pot met koffiecups van de plank pak. Ik ben gewoon een centimeter of twee gegroeid. Ook het uittrekken van mijn sokken en het wassen en drogen van mijn voeten gaat tegenwoordig steeds makkelijker. Dat doe ik gewoon staand op één been. Want mijn enkels worden sterker en mijn balans beter.

Ondertussen weet ik ook waar mijn gevoel nog steeds zo stijf als een plank vandaan komt. Maar daarover later meer.