Denkfoutje

Hoewel ik dus niet meer zo soepel ben als ik ooit was, ben ik ook niet zo stijf als een plank. Toch zijn er een paar yoga oefeningen waar ik enorm veel moeite mee heb. Het betreft alle opvouw oefeningen. Je weet wel, met gestrekte benen vanuit de heupen voorover buigen en de grond aanraken. Eerst gaf ik mijn hamstrings, blubberknieën en afwezige beenspieren de schuld maar toen ik vanuit een zittende positie met gestrekte benen mij tenen vast moest pakken kon ik er niet meer omheen. Mijn buik zit in de weg. Mijn buik?

Inderdaad. Mijn buik. Ik snapte er niets van. Ja, ik had de laatste maanden wat last van snaaibuien, maar dat heb ik om de zoveel tijd, zonder dat het tot problemen leid. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat enig passende spijkerbroek niet meer echt comfortabel zit. Ik ging op de weegschaal staan en schrok mij te pletter. Ik was drie kilo aangekomen. In twee maanden. Waar kwamen die kilo’s vandaan?

Nou euh…Waar zal ik beginnen? Begin februari gaf ik eindelijk aan mijzelf toe dat mijn plan om vier tot vijf kilo af te vallen, om weer terug te komen op het gewicht wat ik tijdens één van de stress volste periodes van mijn leven had, niet ging werken. Ik mistte, godzijdank, de daartoe benodigde stress, en werd horendol van de tweemaandelijkse teleurstelling wanneer de kilo die ik de maand ervoor had verloren, de weg naar mijn heupen weer had gevonden. Ik besloot te accepteren dat dit mijn lijf is, en te stoppen met… Tja, met wat. Diëten kan ik het niet noemen. Gewoon opletten wat ik onder mijn neus doorduw, niet te veel of te vaak snaaien en regelmatig bewegen.

Ik maakte een denkfoutje. Dacht dat niet te veel of te vaak snaaien een restrictie was om af te vallen, terwijl het eigenlijk de reden was waarom ik zo mooi op gewicht bleef. Anders kan ik een schommeling van slechts een kilo per maand niet noemen. Ik zat emotioneel even niet lekker in mijn vel en gunde mijzelf zo af en toe, en steeds vaker, een extraatje. Gaf toe aan het idee van eten staat gelijk aan troost, en stopte dankzij de hooikoorts ook met het maken van dagelijkse wandelingen, met een letterlijke uitbreiding van mijn persoonlijke ruimte tot gevolg.

Ondertussen ben ik wat fanatieker aan het yoga-en, en las ook weer wat vaker een wandeling in. Alleen het minderen met snaaien (zeg maar gerust schranzen) lukt niet al te best. Iets met het feit dat gebaande paden veel makkelijker te bewandelen zijn dan ongerepte natuur. Hoewel ik weet dat minder eten kan leiden tot minder gewicht en minder gewicht automatisch leidt tot makkelijker bewegen, minder pijn en afbouwen van ontstekingsremmers is het stemmetje wat mij dat verteld zelf ook erg makkelijk om te kopen met een cracker kaas om tien uur ‘s-avonds.

Tijd om terug te grijpen op iets wat al eerder goed heeft gewerkt. Mijzelf een beloning in het vooruitzicht stellen. Als ik 30 dagen niet snaai mag ik (vul hier een beloning in). Als ik 60 dagen niet snaai mag ik (vul hier een grotere beloning in). Ik weet het, het is te kinderlijk voor woorden, maar het werkt (meestal) wel. Dus voor nu omarm ik het kind in mij (ik weet zeker dat met die uitdrukking wat anders wordt bedoeld maar vooruit) en spaar snaaivrije dagen zodat ik een beloning verdien.