Luxe

Ondanks het verzetten van de klok poog ik mijn dagelijkse wandeling onder werktijd te doen. Even afschakelen op een tijdstip dat de meeste mensen aan het werk zijn. Het lukt niet altijd. Bijvoorbeeld wanneer het water met bakken uit de hemel komt. Nee, ik ben niet van suikergoed en was ik dat wel… een klein beetje smelten kan geen kwaad. Maar zeiknat terugkomen na een wandeling vraagt om een warme douche, en om nu onder werktijd ook nog onder de douche te gaan. Nope. En al helemaal niet wanneer ik telefoondienst heb. Tijdens het wandelen kan ik best de telefoon beantwoorden, maar onder de douche. Echt, er zijn grenzen.

Zo viel die ene middag mijn wandeling in het water. Tegen de tijd dat het droog was wilde ik dat ene vervelende karweitje gewoon af hebben, en ineens was het vijf uur. Dat heugelijke feit werd gevolgd door de zon die doorbrak en mij uitnodigde om naar buiten te gaan. De zin was er, maar ja, er moest ook gekookt worden. Noem mij burgerlijk, maar ik mag graag rond zes uur eten. Dus vroeg ik Zoon of hij wellicht tijd, zin etc had. Voor hij ja zei checkte hij eerst wat er op het menu stond. Risotto. Een van zijn specialiteiten.

Ik ging aan de wandel en hij raakte aan de kook. Buiten rook het vochtig en fris. Lenteachtig met een vleugje herfst. Niet voor de eerste keer concludeerde ik dat het tussen vijf en zes ook goed (en rustig) wandelen is. Maar het allerfijnste aan wandelen op dat tijdstip. Thuiskomen in een huis waar een heerlijke etensgeur je tegemoet komt. Je alleen maar je handen hoeft te wassen en aan tafel kunt gaan. Een klein maar oh zo fijn gevoel van luxe.