Een beetje minder

In 2002 kreeg ik de diagnose Fibromyalgie. Een controversiële diagnose. Zelfs nu, bijna 20 jaar later, zijn er nog artsen die het bestaan van fybromyalgie ontkennen. Die van mening zijn dat iets anders de oorzaak van de constante pijn is, maar dat die oorzaak nog niet is gevonden. Ik kan daar deels in meegaan. Sinds ik minder lactose eet en de gluten compleet vermijd gaat het beter met mij. Meer energie, minder darmkrampen, beter slapen. Die drie dingen maken dat de overall pijn die ik voel minder is geworden. Maar de pijn is niet verdwenen. Die is er gewoon altijd. De ene dag wat meer dan de andere dag, en ook de verschijningsvorm verandert regelmatig.

Hoe stom het ook mag klinken, je went er aan. Wat mij geholpen heeft met wennen aan de pijn is het regelmatig slikken van pijnstillers. Zeg maar gerust dagelijks. Ik kan op de aanvraag voor een herhaalrecept schrijven 0-3 maal per dag, maar als het er op aankomt slik ik dat spul dagelijks. Iets wat ik niet wil. Iets wat ik, volgens mij, ook niet nodig heb. Er zijn namelijk periodes dat ik niets slik en toch gewoon functioneer. Dan komt er een dag dat ik door het lint ga, een pilletje pak, misschien twee en voor ik het weet start ik mijn dag weer op met een ontstekingsremmer. Nog voor de koffie.

De ontstekingsremmers die ik slik zijn net zo verslavend als koffie, chocolade, tassen en planners. Voor mij dan. Iets wat ik denk nodig te hebben om te kunnen functioneren. Op het hoogtepunt van mijn verslaving slikte ik driemaal daags 50mg van die rotzooi. Dat heb ik terug gebracht naar eenmaal daags en toen niks meer. Die stap was te groot en na een half jaar klootviolen met een pillensnijder krijg ik sinds december 2019 (waar bloggen al niet goed voor is) een lagere dossering voorgeschreven. 25mg per pil, tot een maximum van 75mg per dag.

Die laatste hoeveelheid slik ik zelden. Over het algemeen functioneer ik prima op 25mg per dag en soms sla ik een dagje over. Omdat het kan. Verander dat sla maar in sloeg. In de tijd dat ik de pillen nog in tweeën hakte sloeg ik Regelmatig een dag of meerdere dagen over. Ik heb een jaar met 90 pillen van 50mg gedaan. Maar sinds ik pillen van 25mg heb, slik ik bijna dagelijks.

Altijd met een excuus. In januari 2020 was dat de verbouwing met het bijbehorende ongemak van kamperen in mijn eigen huis inclusief kou lijden. In februari 2020 was het de overgang van 100% van mijn tijd thuis doorbrengen naar fulltime werken. In maart 2020 was ik gewoon gruwelijk ziek, en sinds die tijd ben ik bezig met het (her)opbouwen van mijn conditie. Bovendien, als ik niets slik meen ik de pijn te moeten onderdrukken door suikervolle voeding tot mij te nemen.

Nog steeds sla ik wel eens een dag over. Als ik mijn vitamine vergeet in te nemen, vergeet ik de rest ook. Inderdaad, ik slik dat spul niet omdat het moet, maar omdat het een gewoonte is.

Sinds een paar maanden is yoga mijn rechtvaardiging. Ik kan niet al mijn spieren en pezen oprekken, zonder de ondersteuning van een stukje chemie om de ongemakken tegen te gaan. Maakte ik mijzelf wijs. Tot ik schreef over niet stoppen met stoppen. Ik dacht na over mijn eetgewoonte, de soms afwezige motivatie om yoga te doen, mijn koffie consumptie en mijn gewoonte om de dag met vitamine D en een pijnstiller te beginnen. Terwijl ik wel degelijk nadenk over mijn hooikoortsmedicatie.

Sinds een aantal weken ga ik bewuster met de pijnstillers om. Slik ze niet meer uit gewoonte maar vraag mij ‘s-morgens af is het nodig. Eerst was een ja want ik ben van plan om straks 10 km te gaan wandelen voldoende reden om een pilletje te pakken. Toen werd het ik zie straks na mijn fysieke inspanningen wel of het nodig is en nu zit ik in een afbouwend schema. Eerst was het twee dagen wel, één dag niet, toen om de dag en vanmorgen heb ik voor de tweede dag op rij niets gepakt want niet nodig.

De oorzaak? Dankzij dagelijkse yoga-sessies en het regelmatig wandelen is een hele grote pijn, eentje die vanuit een bil uitstraalde naar rug en heup, verandert in een pijn rondom het zitbotje met nog maar zelden uitstraling. Het is dus niet dat de pijn over is maar zelfs zonder pijnstillers zijn de scherpe randjes aan het minderen. Op een niveau beland waar ik aan kan wennen. En dat allemaal zonder te gaan snaaien. Er zit dus echt verbetering in. Dusdanig dat ik mij heb voorgenomen om zodra ik door mijn huidige voorraad heen ben, terug te gaan naar de vrij verkrijgbare uitvoering van dit medicijn . Die bevatten nl maar 12,5mg werkzame stof.

En heb ik ze een keer nodig dan pak ik er gewoon eentje. Of twee. Desnoods drie. Zolang ik maar niet stop met stoppen. Of realistischer gezegd, niet stop met afbouwen.