Toet &Co: vol goede bedoelingen

Nog voor mijn eerste kop koffie maakte de Boysz mij deelgenoot van het schema. HET SCHEMA, moet ik zeggen. ‘Ik ga mee naar de faxmachine locatie,’ begon Toet, ‘en neem de eerste wacht tot twee uur. Daarna is het de beurt aan Moeltje, vanaf zes uur is Rozi aan de beurt en vanaf acht uur doen we het met z’n drieën. Ik kijk de muis verbaasd aan. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe Moeltje een deken richting de kamer sleept. Rozi hoor ik in de badkamer rommelen. ‘Hoezo, wacht?’ vraag ik. ‘En waar wil jij mee naar toe?’ ‘Faxmachine locatie,’ bromt Toet. ‘Tijden de prik houd ik je hand vast, en ik wacht samen met je tot je groen licht krijgt om weer naar huis te gaan.’

Iets zegt mij dat de heren weer eens over het wereld wijde onzinweb gesurfd hebben. ‘Er hoeft niemand mee,’ zeg ik gedecideerd. ‘Moeljte, leg die deken terug op het bed en Rozi, dit laatste zeg ik met enige stemverheffing, ‘laat de thermometer maar mooi in de EHBO-kist liggen. Die heb ik niet nodig.’ Toet doet nog een poging. ‘Maar stel dat je niet goed wordt onderweg naar huis, dan is het toch fijn dat er iemand bij je is?’ Ik besluit dat negeren voor nu de beste optie is. De Boysz doen er het zwijgen toe.

Om kwart voor twaalf trek ik mijn jas aan. Om half één hang ik mijn jas weer op. Op tafel staat een kopje uitgedampte thee. Ernaast ligt een aangekloven ienemienie stukje chocolade. Drie paar twinkeloogjes kijken mij aan. Drie chocolademondjes glimlachen. ‘Wai wilde joes eiskriem geven but joes hef no eiskriem in dah house,’ bromt Moeltje, en likt eens langs zijn lippen. Ik plof naast de Boysz op de bank en pak het laatste stukje chocolade. ‘Doet het pijn?’ vraagt Rozi. Ik schud van nee. ‘Waar hebben ze je geprikt?’ wil Toet weten. Ik wijs de plek aan. ‘Dus hier moeten we niet in de buurt komen,’ zegt Toet en komt met een wapperend pootje vervaarlijk dicht in de buurt van de pleister. ‘Joes must opletten,’ gilt Moelte. ‘Dadelijk doet joes haar paijn.’ Met een grote uithaal slaat hij Toet’s pootje aan de kant en slaat vol tegen mijn arm. Die gelukkig geen pijn doet.

Na de koude thee en de kruimel chocolade ga ik weer aan het werk. Elke 15 minuten komt één van de Boysz vragen of ik al last heb van de bijwerking hoofdpijn. Tegen vieren komt het gezeur mij de neus uit en ik bulder, ‘Ja ik heb hoofdpijn. Vind je het gek met dat constante gezeur van jullie.’ Bedremmeld kijken de Boysz mij aan. ‘Joes hoeft not boos te worden,’ bromt Moeltje. ‘Wij maken ons alleen zorgen want soms worden mensen heel erg ziek als ze pas gefascineerd zijn,’ snift Rozi. ‘Ik ben een clini-clown-muisje,’ piept Toet, ‘ik ben gemaakt om er voor zieke mensen te zijn.’

“Ik ben niet ziek,’ antwoord ik. ‘Grote kans dat ik helemaal niet ziek word. Maar mocht ik ziek worden, dan mogen jullie voor mij zorgen. Maar tot die tijd mogen jullie alle goede bedoelingen in de kast stoppen. Afgesproken?’ Vol optimisme knikken de Boysz van ja. Om aansluitend elk kwartier te vragen of ik al hoofdpijn heb of dat mijn arm al pijn doet. Ik denk dat ik vanavond vroeg naar bed ga. Alleen al om van het gezeur af te zijn.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje iss een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier dus min of meer illegaal.