Opgeschoven

10 reacties

Vorige week belde een neefje met de mededeling dat zijn vader is overleden. Mijn oom dus. De laatste drie keer dat ik mijn oom heb gezien waren: de begrafenis van Mam (2018), de begrafenis van Pap (2013), de begrafenis van Opa (1991 meen ik). Het moge duidelijk zijn dat er geen sprake is van een hechte band.

Toch greep het overlijden van Oom mij meer aan dan je op basis van bovenstaande zou verwachten. Nou ben ik sinds mijn burn-out van 2007 wel een emo-kip, maar toch. De begrafenis was in gesloten kring. Over de optie tot afscheid nemen hoorde ik te laat. Wel stuurde ik kaarten naar drie van mijn vier neven. Met nummer vier chatte ik een tijdje via Facebook.

De begrafenis vond plaats op 5 mei. Halverwege de dag kreeg ik een appje van een van de drie neven om te bedanken voor de kaart. Nu zijn wij de oudste generatie schreef hij. Ik wist ineens wat mij dwars zat. Dwars is een groot woord trouwens. Ik begreep waarom het overlijden van Oom mij zo aangreep. Ik ben, zonder er ook maar iets voor te hoeven doen, een plaatjes opgeschoven in de familieboom. Sta ineens, samen met Broer en de Neven, aan de top. Behoor ineens tot de generatie die bovenaan de sterfelijkheidslijst staat. Je zou er somber van worden.

Gelukkig heb ik Tantetje (zus van Mam) nog en val aan die kant van de familie nog in de generatie kind. Een geruststellende gedachte. En Tantetje is mij daarmee nog dierbaarder geworden. 💙

10 Comments

  1. Zo hoor het eigenlijk ook. Of zoals mijn moeder zelf altijd zegt “Het oude moet eerst op”.
    Maar wel gek als de complete generatie boven je ‘op’ is.

    Like

  2. Heel herkenbaar. Mijn vader was een nakomertje, dus daar heb ik bijna geen ooms en tantes van gekend, maar mijn moeder was de oudste. En toen vorige jaar mijn laatste tante overleed kwam datzelfde gevoel naar boven : Nu staan wij boven aan de afstreeplijst.

    Geliked door 1 persoon

  3. Tijdens de begrafenis van mijn tante (de zus van mijn vader) in 1992, moest ik opeens heel erg huilen. Niet uit verdriet om de tante, die altijd heel kil en afstandelijk was geweest, maar doordat het op dat moment tot mij doordrong, dat mijn vader nu de oudste in de familie was… Hij leeft nog, is 90 jaar oud, maar heeft zo’n 15 jaar geleden alle contact verbroken, dus ik ben hem al verloren, alleen anders dan hoe ik verwachtte op die begrafenis in 1992. Zo is het leven…

    Like

  5. Mijn man verloor op een week tijd 2 ooms. Beiden al in de negentig, en steeds meer hulpbehoevend en vergetend, dus ik denk dan: die zijn nu echt beter af. Maar ja, hun sterven zorgt ervoor dat wij de volgende ‘to go’ generatie zijn …..

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.