Waggelen

Een jaar of twintig geleden zei mijn Mensendieck-therapeut. ‘Jij bent wat hypermobiel. Dat is nu soms vervelend, maar later, wanneer jij ouder bent en je spieren en gewrichten wat strammer worden, kan dat prettig zijn. Je wordt dan minder snel stijf.

Hoewel ik mijzelf graag voor de gek mag houden dat later nog lang niet is begonnen spreken zowel de medische wetenschap, de wereld om mij heen, en mijn lijf, mij tegen. Later is al lang begonnen.

Vorige week maandag deed ik braaf mij yoga oefeningen. In deze les spelen mijn knieën, voeten en billen een hoofdrol. Braaf zit ik op mijn knieën, scheenbenen op de grond, billen op de voeten en voer de diverse varianten van de houding uit. Wanneer de serie erop zit, wil ik op sierlijke, maar vooral luie wijze, doorgaan naar de volgende houding. Zitten op de billen, met de benen vooruit.

Vroeger kon ik dat. Voeten iets uit elkaar, billen tot op de grond laten zakken, en dan de benen naar voren brengen. Nu niet meer. Mijn bekkenbodemspieren, en met name de spieren links, krijgen een optater van jewelste. Vloekend stuntelend ga ik in de juiste houding zitten en maak de serie af. Vooral omdat opstaan niet mee blijkt te vallen.

Spierpijn. Daar is geen kruid tegen gewassen. Ja, blijven bewegen, maar wel met mate en vooral met beleid. Dat doe ik ook. Met mate en beleid. Een week lang ga ik waggelend door het leven. Vandaag heb ik voor het eerst weer het idee dat het beter gaat en durf ik het weer aan een korte yoga serie te doen.

Inderdaad, een week rustig aan gedaan. Om mijn lijf te laten herstellen. Er is geen ontkomen meer aan. Later is niet alleen begonnen; vanuit bepaalde hoeken kan ik de finish zelfs zien.