Een jaartje of wat geleden

16 reacties

Al sinds het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw loop ik op deze aardbol rond. Ik heb geschiedenis geschreven zien worden. De maanlanding, Watergate, de kapingen in Wijster en De Punt, Joop Zoetemelk die de tour de France won, het ‘einde’ van de koude oorlog, de val van de Muur, twee Elfstedentochten op rij, de Bijlmerramp, de millennium bug, de vuurwerkramp in Enschede, 9/11, de tsunami, Fukishima, MH-17, de Corona-crisis.

Een leven vol geschiedenis. Ik weet het allemaal nog; en nog veel meer. Sommige dingen voelen als de dag van gisteren. Wanneer ik denk er was een tijd dan denk ik ook aan gisteren, eergisteren, vorige week, afgelopen maand, een jaartje of wat geleden. Een jaartje of wat geleden. Een vage term. Eentje die steeds meer jaren behelst.

Ondanks het hele leven wat zich sinds de jaren tachtig heeft afgespeeld, zijn die jaren tachtig nog steeds mijn referentiekader. Toen ik jong was. Studeren, eerste baan, verre vakanties, samenwonen. Het zit in mijn hoofd als een jaartje of wat geleden.

Dat idee is behoorlijk verneukeratief. Ooit kon ik mijzelf dubbelvouwen dacht ik laatst. Dat klopt. In de vorige eeuw, begin jaren tachtig, twintig kilo lichter, 40 jaar jonger en tweemaal in de week naar jazz ballet. In diezelfde tijd had ik die conditie als een beer. Fietsvakantie in Zuid-Limburg en ik draaide mijn hand niet om voor een heuveltje meer of minder. Zelfs de tijd dat ik met enige regelmaat 20 tot 25 km wandelde ligt ook al weer vijftien jaar achter mij.

Vandaag app ik even met mijn jongste schoonzusje. Het is haar verjaardag. Met drie appjes praten we elkaar bij. Natuurlijk komt ook Corona voorbij. Ik denk ineens weer aan de woorden van de Cardioloog. U heeft een goede conditie voor een vrouw van 58.

Maar een jaartje of wat geleden, denk ik en ineens besef ik… Een jaartje of wat geleden is voor mij een wel heel rekbaar begrip geworden; behelst vier decennia en is op weg naar een halve eeuw. Het wordt de hoogste tijd dat ik een wat reëlere tijdspanne ga hanteren, want wat ik nu doe, slaat als een tang op een varken.

16 Comments

  1. Ik verbaas me er altijd over, als ik beelden uit de jaren 80 zie (van wielerwedstrijden bijvoorbeeld), hoe ouderwets de auto’s van toen er nu uitzien. Terwijl het in mijn geest echt niet lang geleden is. Mjah.

    Geliked door 1 persoon

  2. aah, het begrip ‘vroeger’ wordt steeds omvangrijker. Alles wat je niet meer doet, maar voorheen wel deed, heet dan opeens ‘vroegah’. En zo vliegt de tijd voorbij.

    Geliked door 1 persoon

  3. Hoewel ik nog een aantal jaartjes jonger ben heb ik dit op mijn werk regelmatig. Dan belt er iemand, vermeld zijn geboortedatum (vaak ergens in de jaren 90) en denk ik, wat knap dat hij al zelf belt op zo’n jonge leeftijd. Vervolgens open ik het dossier en zie ik dat diegene al ver in de twintig is. 🙈

    Geliked door 1 persoon

  4. De tijd vliegt. Echt enorm. Hoe kan het nou dat het zolang duurde voor ik eindelijk 16 was en op een brommer mocht rijden, terwijl van 40 naar 50 maar twee nachtjes slapen was? Bij mij komt het gewoon door mijn kind. Echt, hoor. Want sinds zij er is, vliegt de tijd dubbel zo hard.

    Like

      1. Nee, hoor, ook zonder eigen kinderen gebeurt dat…. Dan zijn de kinderen van vrienden ineens 20 of 30 jaar ouder, terwijl je zelf écht niet in een week zoveel ouder bent geworden….

        Geliked door 1 persoon

  5. Pffff… het is gewoon zo, hoewel ik nog steeds redelijk lenig ben en nog steeds makkelijk mijn handen plat op de grond kan leggen. Maar de ongemakken die met de jaren komen, inmiddels 71, zijn soms niet leuk. Maar vooralsnog mee te leven. En dat leven vier ik ook!

    Like

  7. Ha ha herkenbaar. Inclusief een cardioloog die een “bij mijn leeftijd passende hartspier” zag. Toelichting was: “Ja alles wordt wat stijver als je 57 bent.”

    Geliked door 1 persoon

  8. Ik ken het verschijnsel. Ben van 58 en denk ook dat ik nog alles kan 🙂
    Enne….de vuurwerkramp was in Enschede als ik me niet heel erg vergis…

    Like

Reacties zijn gesloten.