Bietje bijgelovig

De laatste paar weken waren qua werk ietwat hectisch te noemen. Iets met niet (goed) gecommuniceerde deadlines, stront aan de knikker en gare rapen. Zoals dat gaat is het uiteindelijk allemaal goed gekomen maar dat wil niet zeggen dat er net om de hoek niet al weer een volgend probleem opgesteld staat. Ik zit nooit te wachten op problemen, maar negen uur voor de start van mijn vakantie al helemaal niet. Niet voor mijzelf, en niet voor mijn collega die er volgende week alleen voor staat.

Na ongeveer een uur of vier zonder noemenswaardige verstoringen aan mijn klus te hebben gewerkt voelde ik de gedachten het is heerlijk rustig vandaag in mij opkomen. Dat is natuurlijk de Goden verzoeken, zo’n gedachten. Voordat je het weet besluiten Karma en Chaos om zich met je leven en werk te bemoeien. Tevergeefs probeer ik de gedachten tegen te houden maar die actie heeft geen schijn van kans.

De gedachten hangt nog om mij heen als de telefoon gaat. Ik wist het, ik wist het, ik wist het. Nou, ik wist het niet. Tien minuten later verbrak ik de verbinding, een tevreden klant achterlatend. Ik ging verder met mijn werk en zag ineens een verband tussen een paar recente ict-meldingen. Iets in mij zei dat te melden. Iets anders dacht slapende honden en je kunt niet altijd geluk hebben. Ik aarzelde oprecht. Maar ja, ik word betaald om verbanden te signaleren en typte een berichtje richting een collega. Met gekruiste vingers, dat wel.

Kort verhaal lang. Ondanks telefoontjes en signaleringen is het rustig gebleven. Kon ik om vijf uur gewoon mijn laptop uitzetten en opbergen, en mijn telefoon uitloggen en opbergen. Aan mijn vakantie beginnen. En beseffen dat ik toch wel een bietje bijgelovig ben. Alsof denken aan hel en verdoemenis ook automatisch tot euh… hel en verdoemenis leid.