Echt H3MA

Buien, las ik in de weerapp. Tegen de tijd dat ik klaar was om deel één van mijn inkopen te doen voelde het meer als zo af en toe een beetje droog. Ik gooide mijn winkelschema om. In plaats van naar de stad te wandelen om drie kledingwinkels een bezoek te brengen, reed ik naar een nabijgelegen dorp om bij de plaatselijke bouwmarkt vervanging voor de schandalen, die ik nu gordijnen noem, te kopen. Voordeel: voor de deur parkeren. Bovendien, als ik geluk had en het was droog, kon ik ook nog even naar de H3MA gaan. Want ook die zaak staat op mijn lijstje.

Zei ik voor de deur parkeren? Dat hadden meer mensen gedacht. Ik overwoog meteen door te rijden, maar haalde even diep adem, zocht aan de zijkant van de winkel een parkeerplaatsje, deed mijn masker voor en wandelde de winkel in. In de winkel, formaat enorm, viel het qua drukte mee. Zeker bij het onderdeel ‘gordijnen’ was er ruimte genoeg. Ook in de schappen. Formaat 1 meter breed, licht doorlatend maar niet transparant bleek zo populair dat er nog slechts één wit en één crème exemplaar stond. Onverrichterzake wandelde ik naar buiten alwaar het droog was. Dus pakte ik de auto en reed naar het volgende parkeerterrein.

Vandaar wandelde ik langs een aantal redelijk bezette terrassen naar de H3MA. Er mogen momenteel 50 mensen binnen zijn. Om het tellen makkelijk te maken moet iedereen een mandje meenemen. Dat staat duidelijk aangegeven. Vond ik. Ik ontsmette mijn handen, nam een mandje en ging los. Sokken, ondergoed, pyjama, korte (balkon)broek. Het verdween allemaal in mijn mandje. Als laatste ging ik op zoek naar een lippenstift. Kleur bepalen is lastig nu alles dichtgeplakt zit, maar na jaren van dat spul uit laten drogen weet ik wel zo ongeveer welke kleur ik moet hebben.

Ik sta tussen de cosmetica vlak bij de ingang, en hoor de winkelmandjesbewaakster zeggen, ‘Je moet je handen ontsmetten een mandje pakken als je wilt winkelen.’ Uit het antwoord maak ik op dat zij het tegen een pubermeisje heeft. ‘Ik wil hier he-le-maal niet winkelen, mijn moeder wil hier winkelen.’ Een tweede meisje giechelt. Er volgt een discussie met een ultimatum. Of een winkelmandje of naar buiten. Daar is net weer een wolkbreuk aan de gang. Onder luid gekreun en gesteun worden de mandjes aangepakt en wandelen de dames achter moeder aan. Die dankzij de discussie heel even tijd heeft gehad om rustig te winkelen.

Wanneer ik bij de kassa sta hoor ik ineens dezelfde stem roepen, ‘Wow mam, wat een gave bikini. Mag ik die?’ Zachtjes mompel ik, ik wil hier he-le-maal niet winkelen. Ik zie de kassière een grijns verbergen. De winkelmandjes-bewaakster is minder subtiel. Haar lach schalt door de winkel heen. Echt H3MA, denk ik. Gevolgd door en pubers blijven pubers.