Toch nog een derde leven

Eerst was daar een prachtige bos bloemen. Na vier (!) weken was het mooie er wel vanaf. Alleen de fruitbloesem bloesemde nog als nooit tevoren. De rest van de bos moest het veld ruimen, de takken met fruitbloesem kregen een eigen pot met bijbehorend tweede leven.

Ik schreef er een blog over en eindigde met de woorden, En wie weet volgt er zelfs een derde leven. Dat zou helemaal bijzonder zijn. Wat ik bedoelde was misschien schiet één van de takken wel wortel. Best niet slim van mij. Dat is (volgens mij) niet hoe bomen werken. Enkele uitzonderingen daargelaten. En om nu een fruitbomentak te enten op mijn wilgje, dat ging mij te ver.

Na meerdere nachtvorsten en het verstrijken der tijden zagen de bloesemtakken er van de ratten besnuffeld uit. Alle bloesems waren dood en dor, al het groen een vroegtijdige dood gestorven. Tijd om op te ruimen. Ik zocht alleen nog een reden. Gisteren kreeg ik van Vriendin een courgetteplantje wat schreeuwde om een grotere pot en zie, ik had een reden.

Vandaag haalde ik de takken en het stukje kippengaas uit de pot, vulde deze met aarde aan, en gaf de courgette haar forever home. Ik schoof de takken bij elkaar om ze binnen in de vuilnisbak te gooien en dacht, dit ziet er best grappig uit. Een stukkie touw en wat knoopwerk verder had ik ineens een kleine wanddecoratie.

Anders dan gedacht, toch nog een derde leven.