En we noemen hem Murphy

Een ongeluk mag dan in een klein hoekje zitten, die dingen komen zelden alleen. De dag van vandaag had alles in zich om een rustige dag te worden. Rond half tien zat het laatste van twee overleggen erop en kon ik doorstomen. Tegen tien uur sloeg Excel op hol. De muis is overleden, dacht ik, en plugde de muis uit. Maar helaas: Excel reageerde ook niet op het touchpad en tot overmaat van ramp besloten de andere applicaties ook over mijn scherm te gaan dansen. Zonder muis zat er slechts één ding op. De aan en uitknop heel lang ingedrukt houden. Een harde reset, noemen ze dat ook wel.

Het mocht niet baten. Na opstarten danste de applicaties al snel weer over mijn scherm. Ik zag nog een mogelijke oplossing: even naar een locatie gaan en rechtstreeks inloggen op het bedrijfsnetwerk. Mocht dat niet baten was ik in de buurt van de collega’s die de uitgifte van de laptops regelen, en kon hen vragen even een deskundige blik op mijn laptop te werken. Dat laatste bleek niet nodig. Na opstarten via het bedrijfsnetwerk liep de laptop weer als een zonnetje. Ik maakte even een babbeltje met een collega en keerde huiswaarts.

Aangezien het niet de eerste keer was dat ik op stel en sprong naar een locatie moest, diende ik bij de collega’s een omruilverzoek in. Liefst voor een wat kleiner exemplaar, want als we dadelijk weer wat vaker naar locatie mogen sjouw ik liever niet constant met een 15 inch exemplaar. Ik schreef er ook bij dat het geen haast had.

Een uur later werd ik gebeld; weer twee minuten laten stond het laptop-wisselmoment ingepland. Het was of mijn laptop het rook want een kwartier later sloeg Madam weer op hol. De rest van de dag bestond uit het proberen werk gedaan te krijgen tussen de resets door. Die zich steeds sneller achter elkaar aandiende. Op het laatst zat ik op een kwartier.

Thuiswerken heeft vele voordelen. Het inloggen met extra controle via een melding in een app, hoort daar niet bij. Je kon erop wachten en inderdaad… Bij inlogmoment nummer zoveel van de dag klikte ik niet op accepteren maar op weigeren. Vol ongeloof keek ik naar mijn beeldscherm waar het balkje bleef draaien. Gelukkig deed mijn telefoon het nog wel, en kon ik de leverancier bellen. Heb je een ticketnummer voor me, vroeg de medewerker van de servicedesk. Euh nee, en dat kan niet aanmaken ook, want ik kan niet inloggen. Kan jij geen call op mijn naam aanmaken..??? Dat kon en deed hij om er toen achter te komen dat ik niet op de blokkadelijst stond. Ik probeerde nogmaals van voren af aan in te loggen en verhip, ik kreeg weer een goedkeuringsverzoek, accepteerde dit, en kon verder werken.

Nog vier keer inloggen later sloot ik de dag af met een telefoontje naar een van onze zorglocaties met de mededeling dat het probleem wat bij hen speelde helaas niet vanaf afstand op te lossen was, maar dat er morgen iemand langs zou komen.

Toen sloot ik de laptop wederom, en hopelijk voor de laatste keer in mijn leven, af via de aan/uitknop want alles danste weer over mijn scherm. Terwijl ik de laptop met toebehoren in de meegeleverde tas stopte dacht ik, en we noemen hem Murphy. Deze laptop dus. Niet de nieuwe, want volgens mij is dat de Goden verzoeken.

En nu maar hopen dat het niet de medewerker met wie ik de ruilafspraak heb staan is die morgen naar de zorglocatie gaat. Nog zo’n dag met weglopende teksten, rondrennende applicaties en flikkerende beelden ga ik niet overleven. Leuke dingen, computers, maar ze moeten het wel doen!