Een band

Via de mail heb ik regelmatig contact met een medewerkster van een andere afdeling. Heel soms bellen we en toevallig zaten we een paar weken geleden beide in hetzelfde teams overleg, waardoor ik ook een beetje een beeld van haar heb en zij van mij. Vandaag spraken we elkaar driemaal. Een gevalletje zij en ik tegen de grote boze buitenwereld. Zij en ik die de steken die door toedoen van derde waren gevallen mochten oprapen en rechtbreien. Waarbij ik, voor de meeste betrokkene de grote onbekende, een kei bleek in het poot stijfhouden en terug verwijzen naar de geldende procedures.

De eerste twee telefoontjes waren puur zakelijk. Tijdens het derde telefoontje zei ik Je had geen minuut later moeten bellen. Ik was net aan het afsluiten om naar het kazerne terrein te gaan. Zij wist meteen wat ik bedoelde. De eerste? vroeg zij. Nee, het zou al mijn tweede vaccinatie worden. Zij had de eerste prik nog maar pasgeleden gehad, dus moest nog even wachten op nummer twee. Na het uitwisselen van welk vaccin we hadden gehad (beide Pfizer) kregen we het natuurlijk over de bijwerkingen.

Ben jij ziek geweest? vroeg zij. Ik was niet ziek geweest. Zij ook niet. Alleen mijn arm, zei ik, die kreeg ik twee dagen niet verder opgetild dan schouderhoogte. Een een vol koffie kopje was te zwaar. Herkenbaar voor haar. Ik lag op de bank en wilde iets pakken. Mijn arm weigerde mee te werken. Ik moest eerst gaan zitten!

Samen een front vormen tegen de grote boze buitenwereld schept een band. Beide je arm als gevolg van een vaccinatie niet voorbij schouderhoogte krijgen nog veel meer. Da’s een band waar wij beide smakelijk om konden lachen.