Geaarzeld

30 reacties

Sinds ik in 2001 de diagnose fibromyalgie kreeg, is er heel wat water door de Maas gestroomd. Ondanks dat de opmerking leer er maar mee leven mijn haren rechtop liet staan, is dat wel wat er is gebeurd. Ik heb er mee leren leven. Ik let op mijn dieet, zorg dat ik regelmatig beweging krijg en dat mijn spieren niet (teveel) aan kracht inboeten en accepteer dat de Mount Everest beklimmen voor mij niet meer is weggelegd. Niet dat ik de wens heb om de Everest te beklimmen. Daar ben ik in mijn jonge jaren wel eens aan begonnen, maar ik bleek geen talent te hebben om tegen bergen op te wandelen. Met heuvels had en heb ik weinig problemen, bergen is een ander verhaal.

De eerste tien jaar na de diagnose stond mijn leven vooral in het teken van leren omgaan met, leren leven met, accepteren dat. Uiteindelijk heb ik mijn weg hierin gevonden en verdween het gegeven meer en meer naar de achtergrond. De laatste vijf jaar speelt het geen belangrijke rol meer in mijn leven. Natuurlijk houd ik er rekening mee, en zo af en toe fietst er een aanval voorbij, maar zelden heb ik er dusdanig last van dat ik het niet kan handelen.

In het dikke jaar dat ik nu bij mijn huidige werkgever werk heb ik een paar collega’s op de hoogte gebracht (meestal omdat ik op dat moment even niet goed zat) maar de meeste weten van niets. Wisten, kan ik beter zeggen. Momenteel ga ik gebukt onder een, zeker vanuit het perspectief van de laatste jaren gezien, zware aanval. Niks yoga blessures, gewoon een ouderwetse aanval. Met dikke vette ontstekingen op mijn rug, in mijn heup en in mijn enkels. Ik waggel als een eend en volgens lijkt mijn bochel op die van Quasimodo.

Ik weet niet wat de trigger is geweest. Wat ik wel weet is dat het weer van de laatste weken geen positieve invloed heeft. Dan warm, toen koud en nat, toen warm en nu te warm en broeierig. Vooral dat laatste is slecht. Vanuit een airco ruimte de warmte ingaan is zo mogelijk nog slechter. Mijn toevlucht nemen tot pijnstillers heeft dit keer geen zin. Er zit niets anders op dan de ellende stilletjes ondergaan. Alleen… Het heeft invloed op mijn humeur. Ik merk de laatste weken dat ik emotioneel wat labiel ben. Ik heb mijzelf nog steeds in de hand maar soms voelt het of er een tijdbom tikt.

Al een paar weken speel ik met de gedachten mijn collega’s te informeren. De gedachten, morgen kan het over zijn, weerhoud mij ervan. Vandaag hadden we afdelingsoverleg. Tijdens dat overleg praten we elkaar niet alleen bij over het werk maar ook een beetje over de gezondheid. Ik begon mijn praatje met de melding dat ik beide vaccinaties heb gehad, aarzelde heel even, en gooide mijn fibromyalgie maar gewoon op tafel. Een paar collega’s knikte met een vorm van herkenning. Een collega vroeg wat het was zodat ik een verdere uitleg kon geven.

Terwijl ik aan het eind van de vergadering met de souplesse van een trapezewerker, die net een val van tien meter had overleefd, opstond om mijn waterfles te gaan vullen was ik blij dat het eruit was. Dit stukje hoort ook bij mij.

30 Comments

  2. Het is op zich al een wonder dat je twintig jaar geleden de diagnose fibromyalgie kreeg. Ik meen dat artsen er heden ten dage nog steeds moeite mee hebben. Beterschap.

    Like

  3. Allereerst een dikke virtuele knuffel van mij! Ik hoop dat je je snel beter voelt Het lijkt me erg pijnlijk. En heel verstandig om het te vertellen. Dan weten ze tenminste wat er aan de hand is als die tijdbom ontploft. Rustig aan, hè x

    Like

    1. Vandaag had ik toevallig een gesprek met mijn leidinggevende. Wel over iets heel anders maar hij opende met te vertellen dat hij enorm was geschrokken toen ik het vertelde, maar het wel heel fijn vond dat ik het had gezegd.
      Had ik al eens gezegd hoe blij ik ben met mijn collega’s en leidinggevende? (Niet dat mijn vorige collega’s slecht waren. Verre van. Ook dat waren toppertjes. Maar hoe groot is de kans driemaal op rij met je neus in de boter te vallen?)

      Like

  4. Jeetje, ik had geen idee dat fibromyalgie in aanvallen kan komen, en hoe zich dat dan kan uiten… bah, vervelend voor je! Leren leven met iets dat ‘sluimert’, altijd op de achtergrond aanwezig is, dat is één ding, maar deze uitingen is dan toch weer even die Everest… Goed dat je collega’s het weten, waarom zou je het ook verbergen? En het weer helpt inderdaad niet mee. Hier hebben we (van een heel andere orde) extreem last van hooikoorts, nooit eerder zo erg gehad (hier, aan de kust…) Maar wellicht speelt zelfs hier ook de buurvrouw een rol: die maait haar gras niet. En het staat prachtig, bloeiend gras, maar… enfin: dát weet jij ook, als hooikoortspatient. Ik hoop dat je aanval snel vermindert! XX

    Like

        1. Hier zitten we in een staartje hittegolf met zo af en toe onweer (en op sommige plaatsen een tropische storm).
          Net naar binnen gevlucht vanwege de regen die nu niet door wil zetten. Maar alle planten staan strategisch opgesteld zodat ik wellicht morgen geen water hoef te geven.

          Geliked door 1 persoon

  7. Het is altijd goed denk ik dat ze het weten. Dan kunnen ze soms dingen (beter) plaatsen en er rekening mee houden.

    Hoop dat de aanval snel achter de rug is. Sterkte.

    Like

  8. Gedeelde smart is halve smart. Maar het is een drempel, ik ken het gevoel. Toch goed dat je het hebt gedaan. Hopelijk voel je je snel weer beter 🍀

    Like

    1. Ik kan mij voorstellen dat jij die drempel kent.

      Dank je. Ik hoop het ook. Heb mijn buik er al weer van vol. Wat op zich een goed teken is, want dat betekent dat het hiervoor gewoon goed met me ging.

      Geliked door 2 people

  9. Wat naar dat je nu veel meer last van je fibromyalgie hebt. Goed dat je het gedeeld hebt met je collega’s. Ik hoop voor je dat deze moeilijke tijd snel weer overgaat of minder erg zal worden.

    Like

Reacties zijn gesloten.