In drievoud

Eind 1996 vertrokken wij als gezin richting Amerika. Ons einddoel: Richmond, Indiana. Indiana ligt in het deel van Amerika wat Mid-West wordt genoemd en staat bekend om de aardappelen (even zo uit mijn hoofd). Twee buurtstaten zijn Michigan (Noorden) en Ohio (Oosten). Een van de dingen die je heel snel leert wanneer je in de States woont is dat afstand geen ding is. Zes uur enkele reis om een kinderkamer van IKEA te kopen is a piece of cake.

Normaal deed ik de boodschappen in Richmond zelf. Ik had de keuze uit onder andere Walmart en Kroger. Voor de meer bijzondere boodschappen reden we om de paar weekends naar Ohio. De ene keer naar Dayton, de andere keer naar Cincinatti.

Ik maakte gisteren grapjes over het gebrek aan intelligentie van de gemiddelde Amerikaan, maar soms maak ook ik mij schuldig aan het begaan van stommiteiten. Op een regenachtige dag trok ik de stoute schoen aan en reed samen met Zoon naar een van de eerder genoemde steden in Ohio. We deden de boodschappen en voordat we een hapje zouden eten, bracht ik de boodschappen naar de auto. Ze konden er maar vast inliggen.

Terwijl het zachtjes begon te regen maakte ik de kofferbak open, legde de sleutels en mijn handtas neer zodat ik ze niet kwijt zou raken, en hevelde de boodschappen over in de koffer. Toen de kar leeg was gooide ik de kofferbak dicht. Oeps. Ik vond in mijn broekzak wat muntjes, wandelde terug de winkel in richting de telefoon. Gewoon even het nummer van het bedrijf waar man werkte opvragen, met schaamrood op mijn kaken bellen, en wachten. Zoiets.

Helaas. Staten zijn heel wat anders dan provincies. Het informatienummer van Ohio kon mij niet aan een nummer in Indiana helpen. Daarvoor moest ik bellen met…. Er volgde een nummer. Na drie herhalingen wist ik dat ik dat niet ging onthouden. Ik sprak een medewerker aan, vertelde wat er aan de hand was en vroeg om pen en papier, zodat ik het nummer kon opschrijven. Ik kreeg geen pen en papier, wel verscheen de manager. Ik hoefde niemand te bellen. Het gebeurde zo vaak dat iemand de sleutels in de auto liet liggen. Hij was daar heel handig in. Als ik even formulier x in drievoud zou invullen en ondertekenen, had ik over 5 minuten de sleutels terug.

Een half uur later zat de auto nog steeds dicht en werd de politie gebeld. De agent die arriveerde keek bedenkelijk. Toyota is moeilijk open te krijgen, maar het ging hem zeker lukken. Als ik eerst even formulier y in drievoud zou invullen en ondertekenen, dan was het zo gepiept. Ik vulde formulier y en een kwartier later zat de auto nog dicht. Bij elke poging van de agent zei de manager, Heb ik al geprobeerd. Er zat nog maar één ding op. Het slot openbreken. Maar eerst moest ik formulier z invullen dat ik bij schade de politie niet aansprakelijk zou stellen.

Dit keer was het inderdaad zo gepiept en had ik mijn sleutel en mijn handtas terug. En een auto die aan een deur niet meer op slot kon, maar een kniesoor die daar op let. De agent schreef een bon uit en maakte daar de formulieren aan vast. De medewerker van de winkel bleef even bij mijn auto staan terwijl Zoon en ik met de manager meewandelde voor een sanitaire stop. Aansluitend reden we naar huis. Zoon lurkend aan een pakje fris, ik met een meeneem kop koffie.

Twee dagen later was het slot gerepareerd en had ik heel wat stof om over naar huis te schrijven. Drie weken later bleek mijn avontuur een staartje te hebben. Er lag een bevel van de rechtbank van Richmond op de deurmat. Gericht aan Man. Hij moest zich met de auto dan en dan bij de rechtbank melden want het kenteken wat de agent had genoteerd kwam niet overeen met het kenteken wat er op de verzekeringspapieren stond. Aangezien wij buitenlanders waren, werd er acuut gedacht aan fraude.

Enfin. Ik mag die regenachtige dag in Ohio dom zijn geweest. De agent was nog dommer. Die had zich verschreven bij het overnemen van het kenteken. Nog 100 formulieren later was alles rechtgetrokken en mocht Man naar huis. Al met al heeft ene momentje van onnadenkendheid van mij, een forse boom het leven gekost.