Voorgevoel

Er is een tijd geweest, dan bedacht ik aan het begin van de week wat ik per dag allemaal ging doen, schreef dat braaf op, en hield mij niet aan het plan. Tegenwoordig probeer ik het anders te doen. Ik noteer de belangrijkste zaken op weekbasis, en plan of op de ochtend zelf mijn dag in, of de dag ervoor. Dat probeer ik tenminste. Het lukt niet niet altijd. Maar de keren dat het lukt, heb ik een vergrote kans dat ik mij aan het plan houd. Yeah.

Gisteren belde ik de huisarts om het jaarlijkse bloedonderzoek aan te vragen.. De assistente plande meteen een prik-afspraak in. Vandaag om 8:15 uur. Nuchter. Gisterenavond maakte ik mijn plan voor vandaag; naast bloedprikken en werken hoefde ik alleen boodschappen te doen en een kaart te posten. De brievenbus staat voor de supermarkt dus twee vliegen in één klap. Ik aarzelde nog even over yoga, studeren en wandelen en besloot dat bloedprikken enerverend genoeg zou zijn. Ik ben tenslotte geen twintig meer.

Ik was te vroeg voor de afspraak en parkeerde de auto wat verder weg, zodat ik al wandelend de tijd kon overbruggen. Eenmaal binnen was ik zo aan de beurt. Het bloed afnemen ging soepel en vijf minuten later wandelde ik naar mijn auto. Ik was net halverwege toen ik iets vochtigs over mijn hand voelde lopen. Lekkage. Ik drukte het prikgaatje dicht en wandelde terug. Tien minuten later reed ik, voorzien van een drukverbandje, terug naar huis.

Mijn shirtje verdween in een bak met water en ik ging aan het werk. Een lastige mail verder ging ik van het ene overleg het andere in. Tussendoor mocht ik bellen met onze ICT-dienstverlener over een issue wat ten onrechte als spoed was gemarkeerd. Het bloesje verdween, samen met wat andere kledingstukken in de wasmachine. Ik at wat en regelde dat Zoon de boodschappen zou doen en de kaart zou posten.

Na de lunch begon ik aan een rustige middag. Zo eentje zonder afspraken zodat je eens iets af kunt maken. Er kwam een bijzondere mail binnen; nog voor ik het antwoord klaar had belde een collega. Na een uur brak ik het gesprek af want een andere collega had mij nodig. Samen belde we met de ICT-dienstverlener. Het issue zou worden opgepakt. Ik ging verder met mijn bijzondere mail. Ik zag en andere mail binnenkomen. Of ik een storing kon communiceren. Ik schoof alles aan de kant, begon mijn acties uit te voeren, schakelde de afdeling communicatie bij… Toen brak de pleuris uit. Dankzij storing één was storing twee aan het licht gekomen. Dus… issue doorzetten naar ICT-dienstverlener, samen met collega bellen naar de dienstverlener om de urgentie aan te geven.

Om vijf uur hing ik nog of weer met diverse mensen aan de lijn. Zoon begon met koken. Om kwart voor zes was ik nog aan het bellen en werd mijn eten geserveerd. Er volgde nog meerdere dubbelgesprekken. Om half zeven nap ik mijn laatste hap en om kwart voor zeven zat de dag erop.

Het voorgevoel van gisteren, dat ik vanavond nergens meer zin in zou hebben, bleek te kloppen. Het had alleen niets met bloedprikken, lekkage of leeftijd te maken. Dat voorgevoel van mij kan nog wel wat fine tuning gebruiken. 😉