Totaal onverwacht

Sinds drie jaar heb ik een vijgenboom in een pot staan. Zei ik boom? Da’s een beetje groot woord voor het viertakkige monster. De eerste twee jaar keek ik niet echt naar het boompje om, maar vorig jaar was het een beetje the apple of my eye. Het pronkstuk van mijn collectie. Kuch.

Compleet met vrucht overleefde het boompje een winter van verwaarlozing. Nieuwsgierig zwierf ik over het net naar informatie. Ik leerde dat bij een beetje leuke zomer de eerste vruchten van het jaar kans hadden om te rijpen. Vielen de eerste vruchten vruchteloos op de grond, mocht ik mijn hoop nog vestigen op een tweede en zelfs een derde ronde, maar de kans dat dit in ons gematigd klimaat gebeurt, is miniem.

De eerste vruchten overleefde de eerste hittegolf van 2020 niet. De tweede ronde ging roemloos ten onder tijdens de tweede hittegolf en de derde ronde zette ook geen zoden aan de dijk. Er bleek geen waterdrager gewassen tegen de verzengende hitte.

Het werd 2021 en op een dag zag ik vruchten. Ik sjouwde met water maar al snel nam Moeder Natuur het van mij over. Om verzuipen te voorkomen, verdween de vijg in de kast. En ik… ik hoefde zelden tot nooit de balkonplanten water te geven.

Vandaag viel mijn oog op de vijg en ik realiseerde mij twee dingen: de drie vruchten die eraan hangen, hangen daar al sinds het beging van het seizoen en één van de vruchten begint al aardig te verkleuren. Nog een week of twee, dan eet ik vijg van eigen balkon.