Haastige spoed

In de zomer van 2019 had ik ineens genoeg geld om de verbouwing in gang te zetten. Iets waar ik al dik drie jaar naar toe aan het sparen was. Reten spannend vond ik het. En dan doel ik niet op de verbouwing zelf maar op het feit dat ik op dat moment werkloos was. De wat alsjes vlogen door mijn hoofd. Ondanks de ene na de andere afwijzing was ik vol goede moed. Ik bestelde wat er besteld moest worden en de verbouwing werd bij de aannemer in januari 2020 ingepland.

De oorspronkelijke verbouwing had alleen betrekking op badkamer en keuken, maar een deel van mijn huisraad was ook aan vervanging toe. Omdat ik toch bezig was, en er een kar voor de deur stond waar het grote materiaal op kon, ging dat in één moeite met de badkamer en keuken mee naar de stort. Wanneer ik nieuwe meubels zou kopen wist ik nog niet. Iets met sparen en een ww-uitkering.

Op maandag 6 januari ging de verbouwing van start. Op vrijdag 10 januari had ik een sollicitatiegesprek. Twee weken later volgde een tweede gesprek, een week later gevolgd door het arbeidsvoorwaardengesprek. 16 februari zou ik gaan beginnen. Voor die tijd wilde ik mijn huis klaar en ingericht hebben. Verbouwingen schijnen nooit soepel te verlopen. De mijne ook niet. Iets met een keuken die eerst niet, toen deels, toen weer wel geleverd zou worden, en badkamertegeltjes die nog in Italië stonden. Het werd krap allemaal. Zo krap, dat ik geen tijd had om nog naar het Zweedse warenhuis te gaan, maar alles snel snel via internet bestelde.

Alles is lamp, bank, salontafel, bijzettafel, kleed en TV kast. En een voorraad ladekast en een zelfde ladekast in een andere kleur als vervanging van de kledingkast van Zoon. Twee dagen later werd het spul geleverd. Tegen dat ik ging werken had ik een ingerichte woonkamer. Alleen: in mijn haast alles zo snel mogelijk geregeld te krijgen was ik de pootjes van de TV kast vergeten te bestellen. Nou ja, had ik mooi een reden om nog eens naar het Zweedse warenhuis te gaan.

Het liep anders. Iets met C-19. In mei vorig jaar bestelde ik een thuiswerkplek bij het Zweedse warenhuis maar vergat wederom de pootjes te bestellen. Daar dacht ik in het voorjaar van dit jaar pas aan toen ik het tuinbankje bestelde.

Enfin. Die pootjes, die lagen al een maand of drie misschien vier op de TV kast. Te wachten op het moment dat. Gisteren was het zover. De huiskamer is eindelijk af. Op de lampen boven de eet- en salontafel na. Maar ach, ik doe het al respectievelijk anderhalf en tien jaar zonder; dus echt haast heeft het uitzoeken van twee mooie lampen nu ook weer niet. Haastige spoed is er in dit geval niet bij dus.. 😉