Het universum gooit met keien

19 reacties

Dinsdag lukte het mij zowaar (met wat aanmoediging van collega) om alle rustmomentjes van de dag te pakken. Het eerste rustpuntje was een yoga sessie en het laatste een wandeling. Ik besloot de rustpuntjes om te dopen naar balansmomenten. Vooral een ego kwestie. Rustpuntje klinkt nu eenmaal bejaarder dan ik wil toegeven dat ik ben.

Woensdag bleken de balansmomenten appeltje / eitje. Inwendig triomfantelijk schreeuwend over deze overwinning op mijzelf maakte ik een lange neus naar het universum. Zie je wel dat ik het kan? In principe natuurlijk de Goden verzoeken maar hé, wanneer ik het universum poog te overtuigen van het belang van een winnend Staatslot geeft mevrouw ook niet thuis, dus…

Dit keer hoorde het universum mij wel, zette meteen zwaar geschut in en gooide keien op mijn pad. Ik rolde van het ene spoedje in het andere. Bellen, mailen, gladstrijken, gebeld worden. Het was twaalf uur en ik dacht Fok it, ik laat even de boel de boel en ga buiten lunchen. Weer binnen zag ik dat ik één gemiste oproep had. Ik belde terug maar kreeg er niemand aan. Zelfs geen voicemail. Zo’n haast zal het wel niet gehad hebben, dacht ik, maakte een kop koffie en genoot van een koffiemomentje. Nog steeds buiten in de zon.

Toen mijn koffie op was had ik nog geen zin om naar binnen te gaan. Ik dacht nogmaals Fok it en plakte er een yogasessie van een kwartier achteraan. Was ik tijdens de lunch en het koffiemomentje in mijn hoofd nog bezig met de problemen van de dag, tijdens de yoga kwam de rust en balans en ineens was ik alleen nog bezig met ademhalen en de bewegingen technisch goed uit te voeren.

Wat maar goed was ook, want geheel volgens de Wet van Murphy komt één ICT issue nooit alleen maar neemt altijd wat vriendjes mee. Maar ik was in balans, en die ICT issues maakte mij de pis niet lauw. Integendeel. Ik schudde een triomfantelijke vuist richting universum. Ik ben er nog niet (verre van), maar vandaag was een stapje in de goede richting. Want ooit had ik op dagen zoals vandaag de relatieve rust van de lunchtijd gebruikt om dat wat ik aan normaal werk op mijn bordje heb liggen pogen weg te werken. Met alle frustraties van dien.

Nu dacht ik, Morgen is er weer een dag! Ik ben fier op mijzelf.

19 Comments

  1. Heel goed! Straks is het universum zo onder de indruk van je dat ze je dat winnende Staatslot geeft.

    Geliked door 1 persoon

  4. Keigoed van je. Want iets echt veranderen is hartstikke moeilijk. En nu ook nog de ervaring erbij gekregen dat het niet ten koste gaat van je werk, dubbele bonus.

    Geliked door 1 persoon

  5. Terecht dat je trots op jezelf bent! IK denk al minstens twee weken dat ik écht binnenkort een paar uur vrij neem – afgelopen woensdag-e lukt niet – komende donderdag dan? OOIT ga ik besluiten dat het werk klaar is, en dat ik écht even vrij mag…

    Geliked door 1 persoon

      1. Heb ik ook last van, dus daarom moet ik soms zelf beslissen dat het af is (of dat de rest kan wachten tot morgen / volgende week / volgend jaar….

        Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.