Een dunne lijn

15 reacties

Toen de huisarts begin augustus zei dat hij (voor mij) geen alternatief voor mijn ontstekingsremmers had, en dat ik ze mocht blijven gebruiken mits ik mijn nieren regelmatig liet controleren, stond ik al een maand droog. Leefde al een maand zonder chemische ondersteuning. Ja, er waren scherpe randjes, maar lopende de dag werden die wel wat minder. En ik was wat minder soepel maar ik deed ook niet consequent mijn yoga oefeningen. Dus ik nam mij voor de pillen alleen nog te pakken als het echt, echt, ECHT, ECHT!! nodig was.

Ik belande in een soort kip-ei situatie. Soms waren de randjes wel erg scherp en pakte ik de pillen om dan te denken, Ik kijk het nog even aan. De volgende dag veranderde die gedachten in maar gisteren bleek het ook niet nodig. In ieder geval niet echt. Een mens, in ieder geval dit mens, is erg goed in het verleggen van grenzen. Echt werd echt echt, er kwamen hoofdletter bij, maar de gedachten gisteren bleek het ook niet nodig, bleef overheersen. Dat bewegen steeds meer een straf werd zag ik voor het gemak over het hoofd.

Zaterdag wandelde ik naar de stad, en liep daarna nog een paar kilometer met een tas kleding in mijn hand. Te puffen, want te warm aangekleed. Lopen werd duwen en tegen de tijd dat ik thuis was, was ik kapot. Da’s inderdaad een standje voorbij moe maar voldaan. Aan het eind van de middag kreeg ik het (lees pijn) op de heupen. Ik ging op tijd naar bed met de bedoeling de pijn weg te slapen. Om drie uur had ik nog geen oog dichtgedaan zoveel pijn had ik. ECHT, ECHT !! was niet alleen bereikt, ik was er fors overheen gegaan. Ik nam een ontstekingsremmer en een half uur later viel ik in slaap.

Natuurlijk was ik vroeg wakker, en natuurlijk was ik brak. Ik besloot het niet bij één pil te laten, maar er een drie- tot vijfdaagse daagse kuur van te maken. Twaalf uur na de eerste pil nam ik nummer twee (ik mag er drie per 24 uur). Aan het eind van de middag voelde ik mij goed genoeg voor een wandelingetje. Weer ging ik op tijd naar bed en na dit keer een goede nachtrust stond ik vanmorgen kwiek en vief op. Die driedaagse kuur, die was niet nodig besloot ik, en nam alleen een vitamine D capsule.

Vanmiddag ging ik wandelen. Net zo ver als zaterdag, alleen een andere route. Wel minder warm gekleed en zonder overtollige ballast. Minder moe maar met even pijnlijke heupen kwam ik thuis. Dit keer wachtte ik niet op een slapeloze nacht, maar nam meteen een ontstekingsremmer. En morgenochtend zal het mij aan mijn reet roesten hoe soepel ik mijn nest uitval… Ik maak even de kuur af. Even een paar dagen zonder scherpe randjes en daardoor voldoende energie om de dag door te komen.

Maar men, wat is het lastig om de grens tussen “t ken net en “t kan nog net te herkennen.

15 Comments

  1. Knap lastig is het, proberen je grens te vinden, want dat verandert natuurlijk elke dag… Kun je echt merken dat de yoga hierin wat (goed) doet?

    Like

    1. De yoga ging steeds moeizamer, de sessie dus steeds beperkter en wanneer ik dan zelfs niet meer op een been kan staan (en mijn andere enkel vast heb) komt er vanzelf de klad in. Het aantrekken van mijn sokken (waarbij links wel redelijk vlot gaat, maar rechts onmogelijk blijkt) is ook een goede graadmeter dat ik de grens over ben.

      Like

      1. Bah… lastig hoor… manlief zit hier met een beetje vergelijkbare toestanden. Blijven bewegen, ook al gaat dat steeds moeizamer, of dan juist even niet bewegen… en qua pijnstilling. Pppfff… niet fijn. Take it easy, dus, denk ik, en wees lief voor jezelf…

        Geliked door 1 persoon

  2. Jammer dat je dan altijd net te ver gaat voor je het door hebt. De kunst is nu om hier een mooie balans in te vinden en het sneller te (h)erkennen. Dat gaat je vast lukken 💪🏼

    Like

    1. Niet. Dus blijft de twijfel. Zo denk ik nu, zie je wel dat het goed gaat en moet ik mijzelf even dwingen om de ‘kuur’ af te maken. Vijf dagen slikken om weer soepel te worden, drie dagen afbouwen en dan weer op eigen kracht.
      Tot het volgende twijfelmoment.

      Like

  4. Het is altijd zo jammer dat je pas achteraf merkt dat je over de grens bent gegaan. Dat maakt het zo moeilijk; om hem aan te zien komen en er níét overheen te gaan. Maar eens lukt het je!

    Like

  5. Wat een herkenning. Alleen slik ik geen ontstekingsremmers voor mijn heup maar Paracetamol. Maar o wee als ik even te overmoedig ben. Ja, dan lig ik een nacht wakker 😦 Hoe vaak ik al niet overwogen heb een scootmobiel aan te vragen…………… en jij misschien ook wel eens.

    Like

Reacties zijn gesloten.