Aan één kant vast

Mijn moeder zei vroeger wel eens, Het is maar goed dat jouw hoofd aan één kant vast zit, want anders zou je het vergeten. Ikzelf vind dat wel meevallen Oké, ik loop tegenwoordig wel eens vanuit de huiskamer naar de keuken om daar aangekomen (we hebben het over één en dezelfde ruimte) niet meer te weten wat ik in de keuken ging doen maar dat hoort er bij wanneer je 20+ + 30+ bent. Kuch.

Vandaag stond er een afspraak in mijn agenda die op locatie plaats ging vinden. In eerste instantie had ik bedacht om tussen de middag die kant op te gaan maar iets voor acht uur bedacht ik mij. Snel pakte ik een stevige rugzak, liet daar mijn laptop, agenda, twee telefoons en een lunchpakketje in verdwijnen en sprong op de fiets. Op het moment dat ik de wijk uit reed dacht ik, sjipss, mijn waterfles vergeten. Even aarzelde ik. Zou ik omkeren. Ik besloot het niet te doen. Dan maar wat vaker op en neer lopen om gehydrateerd te blijven. Da’s ook goed voor de balans.

Ik zette net aan om de brug te beslechten toen ik wederom sjipps dacht. Dit keer vanwege het vergeten van mijn badge. Had ik de auto genomen, dan was dat geen probleem. Via de hoofdingang heb ik geen badge nodig. Maar ik was op de fiets en zonder badge kan ik de fietsenstalling niet in, en mijn fiets dus ook niet. Ik draaide om. Racete terug naar haar, rende naar boven, pakte mijn badge en vertrok voor de tweede keer richting de overkant.

Op het moment dat ik de wijk uit reed dacht ik, sjipss, mijn waterfles vergeten. Ik ben door gefietst. Uiteindelijk heeft deze actie mij 2.000 extra stappen opgeleverd. En het besef dat mijn moeder gelijk had. Als mijn hoofd niet aan één kant vast zat, was ik het al lang een keer vergeten mee te nemen.