De symboliek spat er vanaf…

In oktober 1993 zette ik mijn handtekening onder een document met daarin onder andere de tekst tot de dood ons scheidt. Tegenwoordig zou men zeggen dat wij op dat moment zes maanden zwanger waren maar in 1993 was zwanger zijn nog voorbehouden aan de vrouw. Ik was dus zes maanden zwanger. Kenners zagen het, niet kenners dachten hooguit dat ik wat mollig was.

In de voorbereidende periode hadden wij afgesproken dat er geen uitwisseling van ringen kwam. Wel gaven wij elkaar een persoonlijk cadeau. Hij kreeg van mij een mooie fotocamera, ik kreeg van hem een door hem ontworpen ring. Diamonds are a girls best friend en zo.

Het mocht zo zijn dat alleen kenners zagen dat ik zwanger was, mijn lichaam wist er alles van. Aan het eind van drukke dagen hield ik vocht vast als een zoutblok in de regen. De avond na het feest voelde ik mijzelf zwellen en deed de ring af. Ja ja, een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.

Tot op de dag van vandaag geef ik de schuld aan de zwangerschapshormonen, waardoor ik de volgende avond vergat de ring af te doen. Tegen de tijd dat ik er aan dacht, was er geen beweging in te krijgen. Met het idee, als ik rustig ga slapen komt het wel goed, deed ik mijn ogen dicht. Tegen tweeën de volgende ochtend gingen mijn ogen weer open. Mijn vinger klopte als een malle. Ik deed het licht aan en mijn vinger zag blauw.

In het kader van gedeelde smart is halve smart maakte ik mijn wederhelft wakker. Het komende half uur werd er gestoeid met boter, ijsklontjes, boter en ijsklontjes, cremepjes en weet ik wat. Tevergeefs. De ring zat muurvast. Ondertussen was niet alleen mijn vinger maar mijn hele hand blauw. Het was tijd voor het zware geschut. De nijptang.

Bevrijd van de knellende band viel ik al snel weer in slaap. Mijn wederhelft bracht de ring naar de maker, liet hem herstellen en meteen een maatje groter maken…. Toch heb ik de ring weinig gedragen. Eerst vanwege mijn zwel-neigingen, later omdat een ring en baby’s verschonen niet altijd even makkelijk gaat.

In augustus 1999 bleek tot de dood ons scheidt een wassen neus. Eén handtekening en een gepeperde rekening van de advocaat bleek voldoende om die ene belofte te niet te doen. De ring heeft nog jaren in mijn sieradenkist gebivakkeerd en telkens wanneer ik dat ding zag*) dacht ik de symboliek spat er vanaf.

*) In februari 2019 heb ik niet alleen afscheid genomen van een deel van de sieraden van mijn moeder, maar ook van mijn trouwring. De herinnering blijft.