Taxi per Mami

Aan het ouderschap kleven een paar rollen waar ik in eerste instantie niet zo bij stil had gestaan. Een van die rollen noem ik al jaren Taxi di Mami. Eerst was daar het peuterzwemmen, de zwemles, judo wedstrijden, schooluitstapjes, volleybal wedstrijden, tafeltennis wedstrijden en de regiotrainingen (wederom tafeltennis). Op deze serie, gekoppeld aan de lagere school periode, was ik, dankzij vage herinneringen aan mij eigen jeugd, voorbereid.

Zo ook aan de incidentele ritjes om Zoon naar avondactiviteiten in een ander dorp te brengen. Ook die kan ik mij uit mijn eigen jeugd herinneren. Dan ging het meestal niet om een ander dorp maar een ander stadsdeel; dus de afstand was wat beperkter. Op een dag ontdekte Zoon het uitgaan. Natuurlijk niet in eigen dorp. Daarbij had Zoon een handicap; een moeder die het, in tegenstelling tot een heleboel andere ouders, niet goed vond dat hij pas om 5 uur ‘s-morgens thuis was. Daarnaast werkte hij op vrijdag en zaterdag in de afwaskeuken van een restaurant wat betekende dat hij te laat was om met de groep naar het volgende dorp te fietsen, en hij te vroeg thuis moest zijn om met de groep weer naar huis te fietsen.

Hij heeft heel wat keren het stuk in zijn eentje afgelegd. En soms had ik medelijden. Dan bracht ik hem, en pikte ik hem om 2 uur weer op. Dat scheelde qua uitgaan bijna een uur dus meestal greep hij het aanbod met beide handen aan.

Ondertussen ben ik al heel lang geen Taxi di Mami meer. Buiten dat Zoon nog maar nauwelijks uitgaat, heeft hij en een rijbewijs, en een eigen auto. Daarbij geen issue met alcohol laten staan dus als Zoon met vrienden op stap gaat is hij meestal de BOB.

Zaterdag ging ik op stap. Met de trein. Nog voor vertrek wist ik dat ik weinig zin had om rond middernacht naar huis te wandelen. Ik vroeg Zoon of hij mij op wilde op het station op wilde komen pikken, Dat was geen probleem. Zaterdag rond middernacht stond de Taxi per Mami bij het station te wachten. De rollen zijn omgedraaid.