Achterstand

Ondanks meerdere pogingen om mijn telefoon ‘s-nachts in de huiskamer te laten liggen, en een echte wekker als ochtendlijke lawaaimachine te gebruiken, ligt mijn telefoon toch al weer een tijdje naast mijn bed. Momenteel word ik door lieflijke pianoklanken uit mijn slaap gerukt. Noem mij een watje, maar ik vind dat een stuk prettiger dan wakker worden van één of andere kapotte sirene.

Ondertussen lukt het mij al heel aardig om de telefoon alleen als wekker te gebruiken, en laat ik het nachtelijke doelloos scrollen grotendeels achterwegen. Met dankbare wallen tot gevolg. Het andere issue wat ik met een telefoon als wekker gebruiken heb, laat zich minder makkelijk oplossen. Ik heb het over de updates. Die door dat Chinese kreng van mij gewoon worden geïnstalleerd, zonder dat ik er om heb gevraagd.

Ik moet het anders brengen; meestal vraagt dat ding op een onmogelijke moment of de updates geïnstalleerd kunnen worden. Ik druk dan op later en daarmee is voor mij de kous af. Later blijkt dus altijd ‘s-nachts te zijn, en wanneer ik geen keuze maak, kiest de telefoon voor nu updaten. Eén van de voorwaarden voor updaten is dat alle apps gesloten worden.

Waarschijnlijk was ik toch wel keurig netje op tijd wakker. Maar ja. Geen wekker. Dus geen trigger om op te staan. En mijn telefoon zomaar van het nachtkastje afpakken, dat probeer ik zo min mogelijk te doen. Toen ik het eindelijk wel deed was het bijna zeven uur. Een uurtje later dan normaal. En zo’n aan het begin van de dag opgelopen achterstand, die haal je, gevoelsmatig dan, de hele dag niet meer in.

Misschien toch maar eens bij Harry gaan kijken. Die doet tegenwoordig iets met 50 plus mobiel. Meestal voel ik mij geen onderdeel van zijn doelgroep. Maar soms….