Nieuws van het gluten-front: experiment

Een van de methodes om te testen of een bepaalde voedingsstof een negatief effect op je lichaam heeft, is de stof een x-periode niet meer eten. Verdwijnen de klachten dan kan je er van uitgaan dat dat stofje de oorzaak van de ellende is. Om helemaal zeker te zijn mag je na die periode weer losgaan. Komen de klachten terug, dan weet je het zeker.

Toen mijn huisarts mij adviseerde glutenvrij te eten, droomde ik al snel van broodjes kroket. Vijf en halve maand leefde ik toe naar het moment waarop ik de contratest kon doen. Helaas, twee weken voor het moment suprême bleek zich een lepel pasta verstopt te hebben in de maaltijdsalade waar ik mij hongerig op had gestort. Een experiment was niet meer nodig. Ik reageerde superheftig op de pasta. De gluten in de pasta.

Ik zal niet zeggen dat ik op dat moment al mijn dromen liet varen, maar alles in relatie tot weer gewoon eten wel. Natuurlijk mis ik wel eens bepaalde gerechten. Het gemak van zonder opletten met de rest mee-eten. Soms dacht ik wel eens, misschien ben ik erover heen gegroeid (in de breedte) maar dan kwam er een kruisbesmetting op mijn pad en wist ik beter.

Ik kocht de pillen met enzymen die mij helpen gluten af te breken vooral als middel tegen kruisbesmettingen. Zonder zorgen dat de keuken, bediening of mijn tafelgenoten en ik een foutje maken uit eten gaan. Maar de oude droom stak weer de kop op. Dit keer droomde ik trouwens niet over een broodje kroket. Wat ik de laatste jaren echt echt echt gemist heb is Chinees. Niet de Tjap Tjoy, Foe Yong Hai of Babi Pangang maar de wat luxere (en veel lekkerderdere) gerechten.

Om vijf uur begon mijn vakantie. Om zes uur nam ik twee pillen en een bord Chinees. Dat was genieten. Om kwart voor zeven trok ik uit voorzorg mijn pyjama alvast aan. Kon ik zo, doodziek en wel, mijn bed in rollen. Om zeven uur nam ik nog een derde pil. Ondertussen is het kwart voor zeven. Ik voel dat ik gluten heb gegeten. Of ik denk te voelen dat ik gluten heb gegeten. Maar mijn darmen borrelen niet, ik heb geen heftige kramp en mijn hoofd is pijnvrij. Wel is mijn buik iets opgeblazen. Wat op zich logisch is. De pillen maken dan wel dat een groot deel van de gluten afgebroken worden, maar er komt altijd nog een restje gluut in de darmen terecht.

Waarschijnlijk weet ik morgen pas 100% zeker of het experiment geslaagd is. Indien ja, dan gaat dit mijn leven buiten de deur een stuk rustiger maken. Met pil hoef ik geen angst (meer) te hebben voor een kruisbesmetting. Dat weet ik dan 100% zeker. Ook voor toekomstige gastheren en -vrouwen zal dat een prettige uitslag zijn.

Maar euh… mijn glutenvrije dieet houd ik er wel in. Voorkomen is beter dan onderdrukken. Want genezen, dat doen deze pillen niet. Ze bieden slechts rust.

Disclaimer:
Ik heb (vermoedelijk) geen Coeliakie. De pillen in kwestie zijn geen medicijn maar bevatten enzymen die het verteren van gluten makkelijk maken. De pillen zijn niet geschikt als vervanging van een glutenvrij dieet.