Hindernissen

Morgen vertrek ik voor een bezoek aan Groningse Vriendin. Meteen na het prikken van de datum heb ik een hotel geboekt en mij aangemeld voor de treinreis. Ik vind treinen leuk, en dat ik zowel op perron als in de trein een mondkapje op moet, dat deert mij niet. Er kleeft één nadeel aan met de trein naar Groningen gaan. Het is nogal een lange reis, dus de laatste trein om nog thuis te komen vertrekt al rond 9 uur ‘s-avonds. Op zich ook niets mis mee, maar wel iets om rekening mee te houden.

Vrijdag ging ik bij mijn broer op bezoek. Sinds ik in februari 2020 weer aan het werk ben gegaan ben ik geloof ik tweemaal naar Sittard en driemaal naar Venray gereden. Met andere woorden, ik heb geen kilometers meer in de benen, en Grumpy*) heeft ze niet in zijn banden. Ik merkte hoezeer ik het autorijden mis en het twijfelzaadje was gepland. Ook doordat het tegenwoordig wel mogelijk is Android Auto op mijn telefoon te zetten, waardoor ik dat machtig mooie ingebouwde scherm van Grumpy voor de navigatie kan gebruiken.

Ik hoefde niet zo heel ver te speuren om erachter te komen dat het hotel (midden in het autovrije centrum) wel over een parkeerplaats beschikt. Ik vroeg en kreeg informatie. Wel moest ik reserveren stond er in de mail. Ik dubde en dubde en besloot gewoon met de trein te gaan. Gokken op de trein van acht uur terug, dan had ik een uur speling. Ik stuurde een mailtje dat ik afzag van het reserveren van een parkeerplek. Ik wilde mijn mail al afsluiten toen er een mailtje binnen kwam zeilen. De trein waarvoor ik mij heb aangemeld, die rijdt niet. Dit keer niet vanwege blaadjes of sneeuw op de rails maar door gebrek aan personeel.

Mijn plannen gingen op de schop want weet je, over die heenreis maak ik mij niet zo’n zorgen. Ik kom wel in Groningen, zelfs al zou het langer duren dan de vier uur die er voor staat (dankzij een overstap van dik een half uur in Nijmegen). Maar de terugweg. Natuurlijk zou ik al ver voor vier uur (of zo) aan de terugreis kunnen beginnen, maar als ik in Groningen ben wil ik zo lang mogelijk van het gezelschap van Vriendin (en haar dochter) genieten. Het ligt nu eenmaal niet bij de deur.

Ook al rijdt volgens de reisplanner de trein morgen wel, toch heb ik het donkerbruine vermoeden dat Grumpy morgen aan de bak mag. Al hangt een en ander zoals altijd van de fysieke gesteldheid af.

*) Mijn auto is een Japanse semi-automaat. Oftewel, een robotje schakelt voor mij. Dat ging in het begin niet altijd even soepel. Heb ik weer, een chagrijnige robot, verzuchtte ik wel eens. Nou ja, en nu heet mijn auto Grumpy. Grump als hij in een goede bui is.