Bitterzoete herinneringen

Nadat Groningse Vriendin eind 2019 de diagnose Alzheimer bekend had gemaakt kreeg ik het advies haar regelmatig te bezoeken en samen mooie herinneringen te maken. Een goedbedoeld advies, dat weet ik zeker. Alleen, hoe maak je samen mooie herinneringen wanneer het korte termijn geheugen van één van de twee gatenkaas is? Wanneer herinneringen ophalen er soms al niet meer inzit? Met lood in mijn schoenen ging ik december 2019 bij haar op bezoek. Wie zou ik aantreffen? Wat zou ik aantreffen? Gewoon Vriendin bleek, toen we in haar huisje samen aan de koffie zaten. Haar geheugen mocht dan minder worden, haar warme hart zat nog steeds op dezelfde plaats.

Met een tot gauw nam ik die avond afscheid van haar. Een pandemie, maatregelen en gezondheid gooide roet in het eten. Met het verstrijken der maanden werd de kans om samen mooie herinneringen te maken steeds kleiner. Begin deze week was ik eindelijk in de gelegenheid om naar Groningen te reizen. Vriendin te zien. Vast te houden. Te knuffelen. Herinneringen maken. Samen maar niet gezamenlijk. Anders, maar daardoor niet minder waardevol.

Samen wandelen door de wijk waar zij woont. De wijk waar zij is geboren. De wijk waar zij naar vele omzwervingen weer is gaan wonen. De wijk waar haar jeugd ligt. De wijk die zij thuis noemt. Er is een weten dat ik daar eerder ben geweest, en toch is zij het vergeten. Dus wijst zij aan. Het huis waar zij is geboren, het huis waar haar vriendinnetje woonde. Haar oude school. De beelden in het park bij het water. Kleine weetjes over haar ouders, broers, zussen, grootouders. Zij geniet van het ophalen van de herinneringen en het vertellen. Ik geniet van haar enthousiasme. Dan ineens Ik heb je dit al een keer verteld toch? ja, je hebt het al een keer verteld, maar dat is niet erg.

Dinsdagmiddag wandelen we naar de stad om te lunchen. Ik zie een bekend terras. Daar hebben we wat gedronken toen ik samen met collega in Groningen was. Jullie gingen aan de rosé, ik wilde niet achterblijven en na drie slokken was ik al teut. Zij lacht breeduit. Herinnert zich die avond nog. Je kan daar goed eten, weet zij en we gaan naar binnen. We mogen plaats nemen van de serveerster, dan kom ik zo voor de QR-code. Even is daar verwarring; want waar staat de QR-code ook al weer. In het mapje Belangrijk, niet weggooien, zeg ik. Ik heb Alzheimer, licht Vriendin de serveerster in, en dit is de eerste keer dat ik de code gebruik.

Vriendin geniet duidelijk van alles. Het eten, de andere bezoekers, de bedrijvigheid op straat, van mij. Verteld honderduit. De geschiedenis van diverse panden in de straat, haar jeugd in de stad. Na het eten wandelen we naar het hofje waar zij ooit woonde. Wat is het heerlijk om weer in de stad te zijn. Dit moet ik vaker doen. Ik woon zo dichtbij. Vanaf nu ga ik weer vaker naar de stad om even iets te drinken en mensen te kijken. Ik zeg dat ik het een top idee vind en we weten beide dat zij het voornemen over tien minuten weer vergeten is. Want ja, gatenkaas. Na het bezoek aan haar voormalig woning staan we ineens voor mijn hotel. Als jij je bagage even haalt, help ik je met sjouwen. Ik vertel haar, niet voor het eerst die dag. dat mijn rugzak al bij haar staat. Alleen maar een rugzak? Zij is stomverbaasd. Ik ook. De kunst met een minimum aan bagage vijf tot zeven dagen tip top gekleed door het toeristen leven te gaan, heb ik van haar geleerd.

Tussen haar jeugdherinneringen en de geschiedenis van de stad door, is er ruimte voor gespreken zoals wij ze altijd hadden. Over lichte onderwerpen, over zware onderwerpen. Onze (volwassen) kinderen. Mijn werk, haar werkverleden. Wanneer ik vertel over de strijd die ik met de medische wereld heb gevoerd om mijn vader een menswaardig bestaan en einde te gunnen, komen mijn tranen; is zij het die mij troost. Mij verteld dat ik het goed heb gedaan. Dat zij hoopt dat haar dochter straks ook die kracht heeft. In één en hetzelfde moment valt haar ziekte weg, en is volledig aanwezig.

Het waren twee gedenkwaardige dagen vol bitterzoete herinneringen. Voor beide anders, en in ieder geval voor mij heel waardevol.

.