Duwtje in de goede richting

Ik ben groot geworden met hard werken en spaarzaam leven. Dus deed ik dat. Als oproepkracht binnen de bibliotheken van Eindhoven, Aalst, Waalre en Valkenswaard draaide ik regelmatig weken van zestig uur. In 1984 kreeg ik een contract voor 40 uur. Bij Philips. Nog steeds hard werken, maar geen weekenden en avonden meer. Een hele vooruitgang. Na de geboorte van Zoon ging ik terug naar 20 uur per week, en anderhalf jaar later stopte ik helemaal. Hoewel ik ‘slechts’ 20 uur verdeeld over drie dagen werkte, was ik die drie dagen bij elkaar wel een uur of 30 van huis. Dat viel niet echt te combineren met de dik zestig uur per week die echtgenoot maakte. Een jaar nadat ik gestopt was met werken vertrokken we als gezin naar Amerika en weer thuis bleek het huwelijk minder stabiel dan gedacht. Er volgende een scheiding, en anderhalf jaar na de scheiding werkte ik weer fulltime.

Een hele opluchting in de ogen van mijn beide ouders. Mijn vader had zich al die tijd grote zorgen over mijn toekomstig pensioen gemaakt en mijn moeder had mij de bijstand en grote armoede in gedoemdacht. Mijn toenmalige ik lachte om de angsten van mijn ouders, maar mijn jongere ik haalde zelf ook opgelucht adem. Toen een paar jaar later de combinatie fulltime werken, het alleenstaand ouderschap en studeren een beetje teveel van het goede bleek en ik vier uur minder ging werken, was dat een overwinning van mijn toenmalige ik op mijn jongere ik en het was maar goed dat ik het mijn ouders pas vertelde toen het contract al getekend was. Hoewel mijn vader mijn motivatie wel kon volgen, en zich een stuk minder zorgen over mijn pensioen maakte dan een aantal jaar eerder, was mijn moeder het er niet mee eens. Het bordje grote armoede was weer boven mijn hoofd verschenen.

Had mijn moeder ten tijde van de reorganisatie in 2018 nog geleefd, had ik de stap die ik nam, afscheid nemen en mijzelf een jaartje de tijd gunnen om te bedenken of ik nog wel gelukkig werd van het werk wat ik deed of dat ik toe was aan iets heel anders, nooit durven maken. Het menske had er hoogst waarschijnlijk een hartverzakking aan overgehouden. Voordat ik de stap maakte had ik mij trouwens wel verdiept in mijn pensioen (want kind van mijn vader) en ik had een behoorlijke gevulde spaarrekening (want kind van mijn moeder). Dat laatste, kind van mijn moeder, heeft er ook voor gezorgd dat ik zelfs in de periode dat ik van een ww-uitkering leefde, nog kon sparen.

Tegen de tijd dat ik aangenomen werd in mijn huidige baan, had ik net de eerste helft van de rekening van de verbouwing betaald en wist ik dat ik nog eens zo’n zelfde bedrag over mocht maken. Mijn spaarrekening was aardig geplunderd. Op de vraag hoeveel uren ik wilde werken zei ik dus 36 en ging fulltime aan de slag. Want ja, kind van mijn moeder. Ik zou wel zien waar het schip strandde. Dankzij de lockdown en het thuiswerken duurde het even voordat het schip in laag water terecht kwam en van de zomer begon ik toch na te denken over een paar uur per week minder werken.

Nou ja, mijn huidige ik dus. Het was mijn huidige ik die twee proforma berekeningen liet maken. Eentje voor 34 en eentje voor 32 uur. Ik legde beide berekeningen naast mijn budget en zag dat ik er geen boterham minder om hoefde te eten. Mijn jongere ik dacht er anders over. Minder inkomen is minder sparen en minder pensioen. Echt, mijn ouders zijn er niet meer, maar leven voort in een hoekje van mijn geest. Ik telde en rekende, en mijn jongere ik, die in sommige opzichten zo oud is als de weg naar Rome, besloot alles bij het oude te laten.

Niets maakt je zo bewust van het leven als het overlijden van een leeftijdsgenoot. Dat was eind november. Vier dagen later overleed de vader van Schoonzus. De laatste duwtje bleek. Ik ging nadenken over mijn leven, mijn doelen voor de nabije en de minder nabije toekomst. Ik heb dromen. Om die waar te maken heb ik tijd en energie nodig. Minder werken geeft beide. Eind december gooide ik een balletje op bij mijn leidinggevende. Hij ging meteen akkoord en vroeg per wanneer. Als het maar voor mijn zestigste verjaardag is, was mijn reactie. Dat heugelijke feit hoop ik in december te vieren. Vandaag hebben we de ingangsdatum besproken en verwerkt in de HR-registratie. Ik ga niet wachten tot vlak voor mijn zestigste verjaardag. Vanaf 1 februari a.s. ben ik weer een parttimer en werk ik nog ‘slechts’ 32 uur. Werk ik bij tijd en wijle eens meer dan die 32 uur, dan mag ik die uren gewoon aaneengesloten, aan een vakantie of als losse week verlof, opnemen.

Zelfs mijn jonge ik, in dit soort zaken mijn grootste vijand, is het met de beslissing eens.